Αναρτήσεις
Του Στέργιου ΜπακολουκάΔιάβασα τελευταία ένα βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΠΙΚΟΥΡΗ με τίτλο «ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΦΤΑΙΓΕ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ». Έφταιγε δεν έφταιγε, όπως λέει ο τίτλος του βιβλίου, εγώ απόψε θέλω να μιλήσω λίγο για το μπλουζ.
Νόμιζα ότι άκουσα για πρώτη φορά μπλουζ, πριν από 36-37 χρόνια, όταν κατέβηκα από την Αράχοβα στην Αθήνα και με την υπόδειξη ενός φίλου που δεν είναι πια στη ζωή. Αργότερα κατάλαβα ότι το μπλουζ ήταν πάντα μέσα μου, το άκουγα στα γυμνασιακά μου χρόνια από ένα πικ-απ με μικρούς δίσκους που είχαμε τότε και που χορεύαμε στα πάρτι, ζειμπέκικα του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Μουφλουζέλη αλά και του Ζαμπέτα, αλλά και στη «ραδιόλα» στο μπαράκι του Σύρου. Γιατί το μπλουζ είναι ίδιο πράγμα με αυτά τα ζειμπέκικα καθώς και με τα ρεμπέτικα τραγούδια πού ντύνουν αυτούς τους χορούς. Το μπλουζ όπως και τα ρεμπέτικα είναι μια μεγάλη νότα πόνου, αλλά και διαπίστωση αντοχής που καλύπτει την ανθρώπινη ψυχή με ένα μεγαλείο παράξενο, που χαρασσόταν μέσα μου βλέποντας τους πατεράδες μας, εκείνα τα χρόνια, δουλεύοντας και στύβοντας την πέτρα, να προσπαθούν να μας ζήσουν και να μας σπουδάσουν...
Βλέποντας τις μανάδες μας με μαυρισμένα δάχτυλα, να μαζεύουν «χαμάδες» μέχρι το Μάρτιο. Ορθωμένο από την αγωνία και την απελπισία της άνισης σχέσης δουλειάς –αποτελέσματος.
Το μπλουζ είναι ήχος διακεκομμένος και διαρκής όπως η ανάσα μας, που αναδύεται το ίδιο δυνατά από αλυσίδες και ξύλινους τριγμούς δουλεμπορικών πλοίων ,αλλά και από γεμάτα καπνούς μπαρ το ίδιο στην Νέα Ορλεάνη, το Σικάγο, το Λονδίνο, την Αθήνα αλλά και την Αράχοβα, στα μπαρ « πράσινα πουλιά» του Κουτσούμπα, στα σκαλοπάτια του Αντρέα Κολοβού και στο μπαρ στις «βενζίνες» του Σύρου. Εκεί πού ενώνετε το μαύρο με το λευκό, ο νταλκάς με το τσίπουρο, η ίδια μαύρη φωνή του Μπι Μπι Κινγκ και του λευκού Ερικ Μπάρτον με τη φωνή του Τσιτσάνη και της Χρυσάφης... ένας ήχος ταυτόσημος και διαρκής μέσα από τους στίχους του Ληρόι Τζόουνς και της Παππαγιαννοπούλου. Και τα δυο ακούσματα πολύ συχνά βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής, στα όρια της κανονικότητας, πόνος και αλήθεια, παλιά υπόθεση, τόσο πολύ παλιά που κάνει ταυτόχρονη και ίδια, την απελπισμένη απόπειρα των 13ών Σπαρτιατών του Κλεομένη να απελευθερώσουν μια ολόκληρη πόλη, την Αλεξάνδρεια, με τους απελπισμένους πυρπολητές του Παρισιού το 2008 καθώς και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2009 της νεολαίας στην Αθήνα μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, εκεί που δονούνται τα κύτταρα από την πίστη στο αδύνατο, εκεί που παίρνει εκδίκηση η αξιοπρέπεια δίνοντας φωτιά. Ίσως θα έχουμε το ίδιο σμίξιμο όταν μετά από λίγο καιρό, που αυτό το διεφθαρμένο κράτος θα σταματήσει να πληρώνει τις συντάξεις και θα βγάλει τους απλούς ανθρώπους στο δρόμο.
Το μπλουζ, ένας ήχος διαρκής και επαναλαμβανόμενος όσο και ο χτύπος της καρδιάς, αγωγός αισθημάτων, βραχνά μουρμουρητά αλλά και απαγγελίες, τσακισμένοι άνθρωποι, χαμένα όνειρα, ιλιγγιώδη ταξίδια στο σκοτάδι, δρόμοι ατελείωτοι, φιλιά στο στόμα, πικρές μελαγχολίες, Τζακ Κέρουακ και Ακης Πάνου, όλα σε ένα, ένα σε όλα, μποεμιά ανοργάνωτη, κυκλικές κινήσεις, υπέροχα λόγια «εγώ καλά σου τ΄άλεγα, μα τ΄άκουγες παράλογα», που όμως είναι και χαμένοι αυτοσχεδιασμοί.
Ας μιλήσουμε για μπλουζ με τα λόγια του Πωλ Όλιβερ «το μπλουζ είναι μουσική, το μπλουζ είναι τραγούδι, οι τραγουδιστές του μπλουζ είναι άνθρωποι, το μπλουζ δεν είναι κείμενο και αυτοί που το τραγούδησαν δεν είναι φωτογραφίες»...
Έχει δίκιο. Το μπλουζ είναι μουσική, είναι δόνηση, είναι αριθμός, είναι ουσία, είναι σύμπαν. Είναι κατάσταση του μυαλού. Είναι σφιγμένα δόντια. Είναι καρδιά. Είναι όπως σωστά γράφει ο συγγραφέας του βιβλίου που ανέφερα στην αρχή «το γαμώτο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου αλλά και το μοναδικό και αξεπέραστο φάρμακο που ξεβρακώνει, απομυθοποιεί και ξεφτιλίζει στην τελική τον κάθε καντηλανάφτη του συστήματος και τον κάθε παλιοπατσαβούρα».
Ένας ήχος διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, μια κραυγή για την αιωνιότητα. Ένα κράτημα από τα μαλλιά και τη ζωή. Ναι ρε Δήμο, Δήμο του αβάσταχτου πόνου, που τίποτα δεν ξέρεις από μπλουζ, αλλά ξέρεις από βάσανα και καμιά φορά ακόμα και τώρα στα πολύ δύσκολα μπορείς να χορέψεις με ένα ρεμπέτικο. Ναι γέρο Βλάχο που τώρα στα περασμένα ογδόντα σου έχεις μετατρέψει το μπλουζ, χωρίς να το ξέρεις κι εσύ, σε προσφορά χωρίς να ζητάς πληρωμή.
Τελικά, ναι! «Για όλα έφταιγε το μπλουζ!»
Νόμιζα ότι άκουσα για πρώτη φορά μπλουζ, πριν από 36-37 χρόνια, όταν κατέβηκα από την Αράχοβα στην Αθήνα και με την υπόδειξη ενός φίλου που δεν είναι πια στη ζωή. Αργότερα κατάλαβα ότι το μπλουζ ήταν πάντα μέσα μου, το άκουγα στα γυμνασιακά μου χρόνια από ένα πικ-απ με μικρούς δίσκους που είχαμε τότε και που χορεύαμε στα πάρτι, ζειμπέκικα του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Μουφλουζέλη αλά και του Ζαμπέτα, αλλά και στη «ραδιόλα» στο μπαράκι του Σύρου. Γιατί το μπλουζ είναι ίδιο πράγμα με αυτά τα ζειμπέκικα καθώς και με τα ρεμπέτικα τραγούδια πού ντύνουν αυτούς τους χορούς. Το μπλουζ όπως και τα ρεμπέτικα είναι μια μεγάλη νότα πόνου, αλλά και διαπίστωση αντοχής που καλύπτει την ανθρώπινη ψυχή με ένα μεγαλείο παράξενο, που χαρασσόταν μέσα μου βλέποντας τους πατεράδες μας, εκείνα τα χρόνια, δουλεύοντας και στύβοντας την πέτρα, να προσπαθούν να μας ζήσουν και να μας σπουδάσουν...
Βλέποντας τις μανάδες μας με μαυρισμένα δάχτυλα, να μαζεύουν «χαμάδες» μέχρι το Μάρτιο. Ορθωμένο από την αγωνία και την απελπισία της άνισης σχέσης δουλειάς –αποτελέσματος.
Το μπλουζ είναι ήχος διακεκομμένος και διαρκής όπως η ανάσα μας, που αναδύεται το ίδιο δυνατά από αλυσίδες και ξύλινους τριγμούς δουλεμπορικών πλοίων ,αλλά και από γεμάτα καπνούς μπαρ το ίδιο στην Νέα Ορλεάνη, το Σικάγο, το Λονδίνο, την Αθήνα αλλά και την Αράχοβα, στα μπαρ « πράσινα πουλιά» του Κουτσούμπα, στα σκαλοπάτια του Αντρέα Κολοβού και στο μπαρ στις «βενζίνες» του Σύρου. Εκεί πού ενώνετε το μαύρο με το λευκό, ο νταλκάς με το τσίπουρο, η ίδια μαύρη φωνή του Μπι Μπι Κινγκ και του λευκού Ερικ Μπάρτον με τη φωνή του Τσιτσάνη και της Χρυσάφης... ένας ήχος ταυτόσημος και διαρκής μέσα από τους στίχους του Ληρόι Τζόουνς και της Παππαγιαννοπούλου. Και τα δυο ακούσματα πολύ συχνά βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής, στα όρια της κανονικότητας, πόνος και αλήθεια, παλιά υπόθεση, τόσο πολύ παλιά που κάνει ταυτόχρονη και ίδια, την απελπισμένη απόπειρα των 13ών Σπαρτιατών του Κλεομένη να απελευθερώσουν μια ολόκληρη πόλη, την Αλεξάνδρεια, με τους απελπισμένους πυρπολητές του Παρισιού το 2008 καθώς και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2009 της νεολαίας στην Αθήνα μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, εκεί που δονούνται τα κύτταρα από την πίστη στο αδύνατο, εκεί που παίρνει εκδίκηση η αξιοπρέπεια δίνοντας φωτιά. Ίσως θα έχουμε το ίδιο σμίξιμο όταν μετά από λίγο καιρό, που αυτό το διεφθαρμένο κράτος θα σταματήσει να πληρώνει τις συντάξεις και θα βγάλει τους απλούς ανθρώπους στο δρόμο.
Το μπλουζ, ένας ήχος διαρκής και επαναλαμβανόμενος όσο και ο χτύπος της καρδιάς, αγωγός αισθημάτων, βραχνά μουρμουρητά αλλά και απαγγελίες, τσακισμένοι άνθρωποι, χαμένα όνειρα, ιλιγγιώδη ταξίδια στο σκοτάδι, δρόμοι ατελείωτοι, φιλιά στο στόμα, πικρές μελαγχολίες, Τζακ Κέρουακ και Ακης Πάνου, όλα σε ένα, ένα σε όλα, μποεμιά ανοργάνωτη, κυκλικές κινήσεις, υπέροχα λόγια «εγώ καλά σου τ΄άλεγα, μα τ΄άκουγες παράλογα», που όμως είναι και χαμένοι αυτοσχεδιασμοί.
Ας μιλήσουμε για μπλουζ με τα λόγια του Πωλ Όλιβερ «το μπλουζ είναι μουσική, το μπλουζ είναι τραγούδι, οι τραγουδιστές του μπλουζ είναι άνθρωποι, το μπλουζ δεν είναι κείμενο και αυτοί που το τραγούδησαν δεν είναι φωτογραφίες»...
Έχει δίκιο. Το μπλουζ είναι μουσική, είναι δόνηση, είναι αριθμός, είναι ουσία, είναι σύμπαν. Είναι κατάσταση του μυαλού. Είναι σφιγμένα δόντια. Είναι καρδιά. Είναι όπως σωστά γράφει ο συγγραφέας του βιβλίου που ανέφερα στην αρχή «το γαμώτο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου αλλά και το μοναδικό και αξεπέραστο φάρμακο που ξεβρακώνει, απομυθοποιεί και ξεφτιλίζει στην τελική τον κάθε καντηλανάφτη του συστήματος και τον κάθε παλιοπατσαβούρα».
Ένας ήχος διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, μια κραυγή για την αιωνιότητα. Ένα κράτημα από τα μαλλιά και τη ζωή. Ναι ρε Δήμο, Δήμο του αβάσταχτου πόνου, που τίποτα δεν ξέρεις από μπλουζ, αλλά ξέρεις από βάσανα και καμιά φορά ακόμα και τώρα στα πολύ δύσκολα μπορείς να χορέψεις με ένα ρεμπέτικο. Ναι γέρο Βλάχο που τώρα στα περασμένα ογδόντα σου έχεις μετατρέψει το μπλουζ, χωρίς να το ξέρεις κι εσύ, σε προσφορά χωρίς να ζητάς πληρωμή.
Τελικά, ναι! «Για όλα έφταιγε το μπλουζ!»
7 σχόλια:
Πολυ ωραιο το ποστ σου Στεργιο.
Το μπλουζ νομιζω δεν εχει χωρες η ειδη μουσικης..σωστα εγραψες και το ρεμπετικο ειναι μπλουζ και ροκ!
Πολυ ωραια πραγματακια γραφτηκαν εδω!
Και παλι μπραβο!
Αντιφας.
Αν και τα περισσότερα που παραθέτεις είναι copy paste από την ομιλία του Βλάση Ρασσιά που μίλησε για το βιβλίο του Επικούρη, ( υπάρχει σε πολλά μέρη του διαδικτύου), εύγε που τιμάς και εσύ τα μπλουζ και τη διαχρονικότητά τους. Καλό είναι όμως φίλε να αναφέρεις τις πηγές σου.
Ο Δήμος ποιος είναι; Ο Ρασσιάς είπε "Δημήτρη" αναφερόμενος στο συγγραφέα που λέγεται Δημήτρης. Ο Δήμος ποιος είναι; Μήπος ο Δήμος Αθηναίων ή ο Δήμος Αιγάλεω όπου έγιναν οι προυσιάσεις του βιβλίου;
Μάγδα Σαραντοπούλου
Καθηγήτρια μουσικής
Ο Β. Ρασσιάς, είναι φίλος και συναγωνιστής μου, συμμετέχω σε πολλά από τα γραπτά του, καθώς και τα βιβλία του, μέσα από τις Εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη». Ένα από αυτά είναι το Μπλούζ , το οποίο αρχικά γράφτηκε για τον κοινό φίλο Δήμο Σ. που πολλά έχει υποστεί από μοίρα κακή. Δικαιωματικά μπορώ να το χρησιμοποιώ.
Φίλτατε Στέργιε,
Είμαι ο Δημήτρης ο Επικούρης, συγγραφέας του "ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΦΤΑΙΓΕ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ".
Κατ' αρχήν σ' ευχαριστώ που όπως λες διάβασες το βιβλίο μου όπως επίσης και για την αγάπη σου για το μπλουζ. Πιστεύω όμως πως ούτε το βιβλίο έχεις διαβάσει ούτε γνωρίζεις τον καλό μου φίλο Βλάση Ρασσιά, ούτε και συμμετέχεις με γραπτά σου στις εκδόσεις του (έχω όλα τα βιβλία του και είναι ύψιστη για μένα τιμή να γνωρίζω αυτόν τον κορυφαίο Έλληνα προσωπικά και μάλιστα να με τιμά με τη φιλία του). Συνεπώς, πάνω στον παρορμητισμό σου, έγραψες κάποια πράγματα που δεν είναι αληθή. Το έντιμο θα ήταν να το παραδεχτείς και εγώ με τη σειρά μου θα σου κάνω δώρο το βιβλίο μου στέλνοντάς το στη διεύθυνσή σου. Πρόσφατα μαζί με το Βλάση οργανώσαμε μια γιορτή για το μπλουζ στο κλαμπ Βινύλιον στο Ίλιον με τη συμμετοχή του ηθοποιού Νίκου Καλογερόπουλου. Ήταν βασισμένο στην ποίηση της γενιάς των ΒΕΑΤ και είχαν προσκληθεί 2 μεγάλα ελληνικά συγκροτήματα που έπαιξαν μπλουζ εκείνο το βράδυ της 9ης Φεβρουαρίου. Σε επόμενο δρώμενο θα χαρώ να μας τιμήσεις με την παρουσία σου. ΘΑ σου απευθύνω προσωπική πρόσκληση. Όσο για το κοινό σου φίλο με το Βλάση τον "ΔΗΜΟ Σ" απλά δεν υπάρχει.
Μπορείς να μου γράψεις στο epikouris@yahoo.gr
ΝΑ είσαι καλά. Άμα φοράμε παντελόνια και λέμε πάντα αλήθειες, όλα διορθώνονται.
Φίλε, ειδοποιήθηκα μόλις τώρα και είδα τις δημοσιεύσεις σου. Δεν καταλαβαίνω πώς "συμμετέχεις σε πολλά από τα γραπτά ΜΟΥ, καθώς και τα βιβλία ΜΟΥ" και βέβαια πώς "ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ μπορείς να τα χρησιμοποιείς". Να τα αναπαράγεις βεβαίως επιτρέπεται, είναι χαρά μου άλλωστε να κυκλοφορούν οι ιδέες μου, αλλά πάντα με σαφή αναφορά στην πηγή. Αυτό ονομάζεται στοιχειώδης δεοντολογία. Τέλος πάντων, καλά να είσαι, μόνο μην λες πράγματα που δεν ισχύουν.
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
epsaxna na dw ti typos ine aftos o epikouris pou poli ektimisa logw tou fest pou proetoimase...
pwpw epesan na ton fane ton an8rwpo
eleos vre seis
eidopoih8hke o rassias, exei pantelonia o epikouris kai xestike i forada sto aloni an o tipakos edw eklepse ligo ekopse ligo erapse ligo klp klp
rompa ginate kyrioi kyrioi megalosximones dodekam@kistes ki olo to pareaki
Δημοσίευση σχολίου