Σε συνέχεια του εξαιρετικού άρθρου του Γιάννη Λουκά με τίτλο "Ένα δίκτυο θεματικών Μουσείων και μια πρόταση για την Αράχωβα" (30/07/2010, δείτε το εδώ), παραθέτω ένα ακόμη άρθρο, που αφορά το μουσείο υδροκίνησης στη Δημητσάνα, και για το πώς είναι δυνατόν να ζωντανέψει ένας εγκατελειμμένος τόπος.
Ελπίζω να προβληματιστούμε όλοι για τέτοιου είδους ενέργειες και να δούμε με ποιους άλλους τρόπους μπορούμε να προσφέρουμε ποιοτικές υπηρεσίες, επιμηκύνοντας την ήδη συρρικνούμενη τουριστική περίοδο της Αράχωβας, με σεβασμό στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον μας και στην ιστορία μας.
Κι όσοι βρεθείτε εκεί κοντά, στη Δημητσάνα, κάντε μια βόλτα στο μουσείο αυτό... Αξίζει πραγματικά τον κόπο...
Κι όσοι βρεθείτε εκεί κοντά, στη Δημητσάνα, κάντε μια βόλτα στο μουσείο αυτό... Αξίζει πραγματικά τον κόπο...
Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, η Δημητσάνα, η ιστορική αρκαδική κωμόπολη (πρωτεύουσα του Δήμου Γορτυνίας με τον «Καλλικράτη»), ήταν ένας εγκαταλειμμένος τόπος, όπως άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της ορεινής Ελλάδας, μετά το τέλος του εμφυλίου. Με αποδεκατισμένο το πιο εύρωστο κομμάτι του, τους νέους, που αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, πήραν των ομματιών τους για Αθήνα και ξενιτιά.
Το καλό είναι ότι, στα χρόνια που ακολούθησαν, δεν αξιοποιήθηκε με τον τρόπο που αξιοποιήθηκε η παραλιακή Ελλάδα -κι έτσι διασώθηκε.
Ωσπου το 1987, το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ιδρυμα της ΕΤΒΑ ενδιαφέρθηκε για τη δημιουργία ενός πρότυπου Υπαίθριου Μουσείου Υδροκίνησης, σε μια περιοχή ελάχιστα έξω από τη Δημητσάνα, στη μυθική κοιλάδα του ποταμού Λούσιου, όπου τα προηγούμενα χρόνια ήταν συγκεντρωμένες σειρά δραστηριότητες, με κινητήρια δύναμη το τρεχούμενο νερό, που συντηρούσαν τους κατοίκους. Ηγουν: μύλοι (άλεθαν κυρίως δημητριακά), νεροτριβές (για την κατεργασία υφαντών), μπαρουτόμυλοι (για την παραγωγή της περίφημης δημητσανίτικης μπαρούτης - με θανατηφόρα συχνά δυστυχήματα), βυρσοδεψεία (για την κατεργασία δερμάτων), νεροπρίονα (για την κοπή ξυλείας).
Η Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως δώρισε τη χρήση των ερειπωμένων εγκαταστάσεων (ανήκαν στην κοντινή Μονή Αιμυαλών) και άρχισε η υλοποίηση του έργου, που κράτησε περί τα δέκα χρόνια, με το ίδρυμα της ΕΤΒΑ...