Ένα... παραμύθι και τρία βασικά συμπεράσματα

Του Ελεύθερου Πολίτη

Σ’ ένα πλουσιόσπιτο στην εξοχή, λόγω του πλούτου και της επάρκειας των αγαθών, όλα τα ζώα του σπιτιού ζούσαν σε αρμονία, είχαν περίσσευμα φαγητού και οι δουλειές τους ήταν τέτοιες που δεν κουραζόντουσαν πλέον πολύ.
Είχαν δουλέψει βλέπεις αρκετά σκληρά τα προηγούμενα χρόνια και με την καθοδήγηση των νοικοκύρηδων του σπιτιού είχαν δημιουργήσει πλούτο και πολλά αποθέματα. Τώρα πλέον, όλα ήταν σε τάξη και το κάθε ζώο απολάμβανε την ευτυχία της ατομικής του ζωής, χωρίς να νοιάζεται για τα προβλήματα των άλλων. Όλα κοίταγαν την οικογένειά τους και τον εαυτό τους.
Μια μέρα ένας ποντικός που έκοβε βόλτες στο σαλόνι του σπιτιού για να βρει κάτι να φάει, είδε έντρομος τον άντρα του σπιτιού να φέρνει στο σπίτι και να τη δείχνει στη γυναίκα του, μια φάκα για ποντίκια.
Φοβισμένος όπως ήταν, έτρεξε και το είπε στον Παππού του, τον γέρο πόντικα. Μόλις αυτός άκουσε το γεγονός, μονολόγησε πως μεγάλο κακό βρήκε το σπίτι και αμέσως έστειλε αντιπροσώπους για να μαζέψει σε συγκέντρωση τα άλλα ζώα, με σκοπό να δούνε όλοι μαζί τι θα κάνουν με τη φάκα που τους κουβάλησε τ’ αφεντικό τού σπιτιού.
Δυστυχώς όμως κανένα ζώο δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του γέρο ποντικού, γιατί όπως είπαν η φάκα δεν προοριζόταν γι’ αυτούς και άρα δεν τους ενδιέφερε.
Τότε ο γέρο πόντικας αποφάσισε να πάει μόνος του να βρει ένα-ένα ξεχωριστά τα ζώα. Έβαλε τα καλά του και ξεκίνησε.

Στην αυλή του σπιτιού βρήκε την κότα που εκείνη τη στιγμή είχε γεννήσει ένα αυγό και τραγούδαγε ευχαριστημένη. Της είπε τα καθέκαστα, αλλά και πάλι εκείνη του αποκρίθηκε ότι ναι μεν συμπονάει τον ποντικό και τα παιδιά του για το κακό που τους βρήκε λόγω της φάκας, αλλά δεν ήταν δικό της πρόβλημα και άρα δεν μπορούσε να βοηθήσει. Έφυγε απογοητευμένος!!!.
Πιο κάτω ο ποντικός βρήκε το πρόβατο του σπιτιού, στο οποίο είπε τα ίδια, για να εισπράξει...

κι απ’ αυτό την ίδια συμπόνια, την ίδια κατανόηση αλλά και την ίδια άρνηση για βοήθεια!!!.
Ο ποντικός πέρασε τον μαντρότοιχο και βγήκε στο χωράφι του σπιτιού, εκεί που έβοσκε η αγελάδα, στη δύναμη της οποίας ο ποντικός πόνταρε την τελευταία του ελπίδα για βοήθεια. Όμως και από αυτήν βρήκε την ίδια αντιμετώπιση. Αφού τον συμπόνεσε με όλη την ψυχή της για τα δεινά που τον βρήκαν αρνήθηκε ευγενικά να βοηθήσει στη λύση του προβλήματος, λέγοντας στον ποντικό ότι ο καθένας πρέπει να λύνει τα δικά του προβλήματα και εκείνη είχε τα δικά της να φροντίσει!!!.
Ο ποντικός έφυγε για την τρύπα του απογοητευμένος. Ήξερε ότι αυτή η φάκα μια μέρα θα κάνει σε όλους ζημιά όμως δεν μπορούσε να τους πείσει για τα κακά που έρχονταν!!!.
Μια νύχτα, ακούστηκε ένας ξερός θόρυβος στο σπίτι, ήταν από το απότομο κλείσιμο της φάκας!!!. Η γυναίκα του σπιτιού ξύπνησε και σηκώθηκε να δει το ποντίκι που πιάστηκε σ’ αυτή.
Όμως αλλοίμονο, η φάκα αντί για το ποντίκι είχε πιάσει κατά λάθος την ουρά από ένα φίδι, το οποίο από το φόβο του δάγκωσε τη Γυναίκα όταν πλησίασε.
Από αυτή τη στιγμή και μετά, άρχισαν όλα τα βάσανα του σπιτιού.
Η γυναίκα αρρώστησε από το δάγκωμα του φιδιού. Ο άντρας της, την πήγε στο γιατρό ο οποίος του συνέστησε να την περιποιηθεί με καλό φαγητό και ξεκούραση. Γυρίζοντας στο σπίτι, διέταξε να σφάξουν την κότα και να κάνουν μια σούπα για τη γυναίκα του.
Οι μέρες πέρναγαν αλλά η γυναίκα αντί να γίνει καλά, χειροτέρευε. Αρκετοί συγγενείς ήρθαν να την δουν. Για να τους ταΐσει ο άντρας αναγκάστηκε να σφάξει και το πρόβατο.
Οι μέρες πέρναγαν και η υγεία της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τελικά δεν κατάφερε να γίνει καλά και πέθανε.
Στην κηδεία της ήρθαν όλοι οι γείτονες και όλοι οι συγγενείς, ακόμα και από τα άλλα χωριά.
Ο άντρας αναγκάστηκε να σφάξει και την αγελάδα για να μπορέσει να ταΐσει τόσο κόσμο μετά την κηδεία. Η απόλυτη Συμφορά!!!.

Συμπεράσματα:

1. «Όλοι χρειαζόμαστε, δεν μας περισσεύει κανένας». Αυτή η φράση είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Ο καθένας μας αποτελεί ένα κρίκο της ίδιας αλυσίδας.
2. Η αλληλεγγύη και η αλληλοκατανόηση σε μια κοινωνία, είναι οι βάσεις για την ισονομία, την ισοπολιτεία, την αρμονία και την πρόοδο αυτής της κοινωνίας.
3. Όταν η μία συμφορά φέρνει την άλλη, μας θυμίζει το πείραμα «ένα βότσαλο στη λίμνη», μας δείχνει δηλαδή ότι μερικές φορές από ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός μπορεί να έρθει η καταστροφή και από την καταστροφή δεν γλυτώνει κανένας. Αυτή λοιπόν την καταστροφή πρέπει να προσπαθούμε, να προβλέψουμε και να αποφύγουμε. Αν όμως δεν τα καταφέρουμε και δεν την αποφύγουμε τότε είμαστε υποχρεωμένοι να την αντιμετωπίσουμε. Για την αντιμετώπιση της το σπουδαιότερο όπλο είναι η ενότητα και η σύμπνοια.

Σημείωση: Το πιο πάνω παραμύθι είναι μια παραλλαγή, ενός αντίστοιχου που διάβασα πρόσφατα. Τα συμπεράσματα είναι δικά μου. Προσθέστε κι εσείς τα δικά σας!!!

Ελεύθερος Πολίτης