Ο εφιάλτης ενός ανώνυμου μπλόγκερ...

Την ίδια ώρα που επώνυμοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αιρετοί κ.α. χτίζουν το brand name τους (και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς), κάποιοι άλλοι απλοί άνθρωποι γράφουν και δημοσιοποιούν τις σκέψεις τους, όπως έχει το δικαίωμα να κάνει κάθε ενεργός πολίτης που θεωρεί ότι η άποψή του είναι η καθημερινή ψήφος του. Όπως ο πολίτης προσέρχεται στην κάλπη και ψηφίζει μυστικά, έτσι και δικαιούται να λέει την άποψη του ανώνυμα, αν το επιθυμεί, για οτιδήποτε και οποιονδήποτε σχετίζεται με τη ζωή του, τον τόπο του και τον πλανήτη του.

Τους μπλόγκερ αυτούς (μεταξύ τους και η αφεντιά μου) δεν τους ενδιέφερει η καταξίωση και επιτυχία του ονόματος τους, αλλά δραπετεύοντας από τις κοινωνικές και συμβατικές δεσμεύσεις του κάθε ονόματος, γράφουν για την άποψη, απλώς και μόνο για να εκφράσουν ελεύθερα την άποψή τους...
Το ήθος και η εντιμότητα φαίνονται στην ανωνυμία. Αν κάποιος αναγκάζεται περισσότερο να υποκρίνεται για να προστατέψει το όνομα του αυτός, είναι ο επώνυμος και όχι ο ανώνυμος...
Το παρακάτω email έλαβα από ανώνυμο αναγνώστη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά. Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο...

Χθες το βράδυ Ντελάλη είδα έναν εφιάλτη τον οποίο και αφιερώνω σε όλους του θαυμαστές της επωνυμίας των bloggers.

Ένας ανώνυμος blogger, ο "Σοφιστής" είχε, λέει, βρεθεί σε μια παράξενη κοινωνία. Τα πάντα, άνθρωποι, ζώα και πράγματα είχαν το όνομα τους καρφιτσωμένο στο πέτο τους σαν μέλη συνεδρίου διεθνούς οργανισμού...
Ολοι οι bloggers έγραφαν με το πραγματικό τους όνομα. Πάνος Καραπάνος, Σοφιστής... Στα λεωφορεία και στο μετρό οι επιβάτες είχαν κρεμασμένο στο πέτο τους ένα ταμπελάκι με το όνομα τους. Κώστας Βασιλείου εργάτης. Ελένη Αργυρίου εκπαιδευτικός.
Στους δρόμους δεν υπήρχε πια αυτό το γνωστό και ανώνυμο πλήθος. Όλοι έφεραν εμφανώς την πινακίδα τους θεωρημένη από το υπουργείο. ΥΑΒ Κώστας Πετρίδης. ΙΗΕ Μιχάλης Κωστόπουλος.
Στις διαδηλώσεις κάθε διαδηλωτής κρατούσε ένα πλακάτ με το όνομα του. Νίκος Μπάχαλος κουκουλοφόρος. Γιώργος Κωλοπαίδης Σέχτα Επαναστατών. Στα σούπερ μάρκετς οι καταναλωτές είχαν εμφανώς αναρτημένα τα ονόματα τους όπως τα προϊόντα στα ράφια, στις δε εκλογές ο πολίτης έγγραφε με ενθουσιασμό και το όνομα του στο ψηφοδέλτιο. Γιώργος Βασιλείου Πασόκ..

Όλα ήταν επώνυμα, έγκυρα και υπεύθυνα.

Μια κοινωνία του brand name που είχε αντικαταστήσει τις παραδοσιακές κοινωνικές τάξεις με τις τάξεις των ονομάτων.
Στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας φάνταζαν τα ονόματα των μεγαλοδημοσιογράφων, πανελιστών, μοντέλων, παιχτών ριάλιτι και ποδοσφαιριστών. Πάρα κάτω τα golden boys των μεγάλων επιχειρήσεων. Πιο κάτω των πρωθυπουργών, υπουργών, πολιτικών. Πιο κάτω των καλλιτεχνών και διανοουμένων. Ακόμα πάρα κάτω των επιστημόνων και φυσικά στο κατώτατο σκαλί τα ονόματα των απλών πολιτών.
Οι περιοχές ήταν επίσης χωρισμένες ιεραρχικά αναλόγως την αξία των ονομάτων που τις επισκέπτονταν ή κατοικούσαν σε αυτές. Εκάλη, Μύκονος, Αράχωβα. Οι ψευδείς φήμες και οι συκοφαντίες ήταν σπάνιες σε αυτήν την κοινωνία και αν υπήρχαν αντιστοιχούσαν στην ιεραρχία. Αρχίζοντας δηλαδή από κάτω προς τα πάνω οι περισσότεροι απατεώνες, κοπρίτες, συκοφάντες και διασπορείς ψευδών φημών ήταν οι απλοί πολίτες. Ακολουθούσαν οι επιστήμονες, ακόμα λιγότερους έβρισκες στους πολιτικούς, ακόμα λιγότερους στα golden boys και φυσικά απολύτως κανέναν στην κορυφή των μεγάλων ονομάτων του θεάματος, μεγαλοδημοσιογράφων, μοντέλων και παιχτών ριάλιτι, που αποτελούσαν το πλατωνικό αγαθό, το πρότυπο και ιδανικό όλων των άλλων στις κατώτερες κλίμακες...

Παντού στα κτίρια ήταν κρεμασμένα τεράστια banners πού προέτρεπαν ότι τα επώνυμα προϊόντα είναι και τα καλύτερα.
-Μην παίρνετε ανώνυμο λάδι σε ντενεκέ!
-Προτιμάτε τις επώνυμες σερβιέτες!

Ονοματοκρατία (καμία σχέση με το νομιναλισμό του Οκαμ). Η αξία των πάντων κρίνονταν απ το όνομα τους. “Πάν μέτρο όνομα” πού θάλεγε και ο προπάππος μου ο Πρωταγόρας...
Η επιτυχία, η εντιμότητα και υπευθυνότητα ήταν συνδεδεμένη με το μέγεθος του ονόματος. Όσο πιο επώνυμος τόσο και πιο άξιος.

Οι πάντες επιδίδονταν μετά μανίας στο κτίσιμο του brand name τους και έτσι έκτιζαν ταυτοχρόνως και την πρόοδο και το μέλλον αυτής της παράξενης κοινωνίας...

Αυτός ήταν ο εφιάλτης μου. Όλοι οι επώνυμοι κυνηγούσαν να εξοντώσουν τούς εναπομείναντες ανώνυμους που αποτελούσαν τη “μάστιγα” της κοινωνίας και κρύβονταν σαν τα ποντίκια στους υπονόμους της... Εκεί είχε κρυφτεί και ο δυστυχής μπλόγκερ Σοφιστής και άκουγε ήδη τα γαβγίσματα των σκυλιών να πλησιάζουν..

«Κάποιος θα πρέπει να συκοφάντησε τον Γιόσεφ Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη»... Φ. Κάφκα.

Αυτήν λοιπόν την κοινωνία ονειρεύεσαι κε έγκυρε και επώνυμε; Δεν το πιστεύω..

Για την αντιγραφή απο το sofistis.wordpress.com
Ανώνυμος Αναγνώστης