Που πήγαν τα λεφτά

Tου Αλέξη Παπαχελά (από την Καθημερινή)

Καθημερινά τα λαϊκά πρωινά προγράμματα της τηλεόρασής μας θέτουν το εύλογο ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά;». Δυστυχώς, μια εύλογη απάντηση θα ήταν «σε όλους», με πολλές βεβαίως διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις.

Ας ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν με τα λεφτά που πήγαν σε αυτούς που έκλεψαν, έτσι απλά. Οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τις παραγγελίες πανάκριβων χόβερκραφτ για το ναυτικό τα οποία ουδέποτε λειτούργησαν, ανεξήγητα μεγάλου αριθμού τανκς τα οποία ποτέ δεν απέκτησαν τα πυρομαχικά που συνήδαν με τις προδιαγραφές τους, αεροσκαφών έγκαιρης προειδοποίησης τα οποία «βλέπουν» μόνο από...

...τη μία πλευρά, πρωτότυπων υποβρυχίων που υποτίθεται ότι θα ήταν αόρατα αλλά τελικώς δεν ήταν κ. λπ. κ. λπ., είναι υπεύθυνοι για την απώλεια τεράστιων ποσών που εγκλώβισαν την Ελλάδα στον φαύλο κύκλο του χρέους. Δυστυχώς, σταθήκαμε ως κοινωνία, πολιτικό σύστημα και δημοσιογράφοι ανίκανοι να ανακαλύψουμε τις πρακτικές λεπτομέρειες αυτών των μεγάλων σκανδάλων.

Τα λεφτά πήγαν επίσης σε ένα σύστημα διαπλοκής το οποίο θεωρήθηκε απαραίτητο για την ανάπτυξη της χώρας. Θέριεψε και υπαγόρευε τους όρους κάθε σύμβασης με την απειλή ενός χοντρού εκβιασμού. Και εκεί πήγαν πολλά λεφτά. Και δεν μιλάμε μόνο για την υψηλή διαπλοκή. Μιλάμε για τους συγγενείς και φίλους μας σε πολεοδομίες, εφορίες, δημοτικές υπηρεσίες κ. λπ. κ. λπ. οι οποίοι έφτιαξαν εξοχικά και αγόρασαν τζιπ εκβιάζοντας κάθε επιχειρηματία που ήθελε να κάνει μια μικρή ή μεγάλη επένδυση.

Πολλά όμως είναι και τα λεφτά που πήγαν σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Ας θυμηθούμε τι πήραν στο χέρι οι αγρότες από την προηγούμενη κυβέρνηση μεσούσης της διεθνούς κρίσης και με τρεις μόνο ημέρες κινητοποιήσεων. Οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που προστέθηκαν στο μισθολόγιο τα τελευταία χρόνια δίνουν και αυτοί μια απάντηση στο «πού πήγαν τα χρήματα;», όπως και το τρομακτικό φαινόμενο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς στους 1.800 «αναπτυξιακούς» φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα λεφτά πήγαν ακόμη σε μερίδα των επιχειρηματιών του φαρμάκου, οι οποίοι οργάνωσαν ένα εξαιρετικά ισχυρό λόμπι που ανέβασε χωρίς να καταλάβει κανείς πώς και γιατί τις δαπάνες της δημόσιας υγείας, προφανώς με το αζημίωτο για πολιτικούς και «μάνατζερ» του κρίσιμου αυτού τομέα.

Τα λεφτά πήγαν παντού λοιπόν, γιατί είχαμε αποφασίσει ότι θα συνεχίσουμε το πάρτι με δανεικά χωρίς να μας νοιάζει το αύριο. Κάπου είχαμε υποσυνείδητα πιστέψει και εμείς πως «λεφτά υπάρχουν διεθνώς», από τη μια γιατί οι κουτόφραγκοι μας επιδοτούσαν χωρίς να δίνουμε λογαριασμό και από την άλλη γιατί μπορούσαμε και δανειζόμασταν χωρίς τέλος. Τα ψέματα έχουν όμως τελειώσει τώρα. Οι ξένοι μάς πήραν χαμπάρι και οι δανειστές μάς ζητάνε πιο ακριβά επιτόκια, γιατί όποιος και αν βάλει τα νούμερα κάτω αντιλαμβάνεται πως ακόμη και με ετήσιο πλεόνασμα και 5% ανάπτυξη τον χρόνο, το χρέος των 320 δισ. ευρώ δεν βγαίνει πέρα.

«Και τώρα τι γίνεται;» θα ρωτήσετε. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να φτωχύνουμε όλοι, να επιβληθούν μέτρα σοκ ως προς τον περιορισμό του Δημοσίου και τα διαρθρωτικά μέτρα, να ανοίξουν οι ευκαιρίες για επενδύσεις και να λειτουργήσει το περίφημο παραδοσιακό ελληνικό ένστικτο επιβίωσης. Εδώ υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο είναι το κατά πόσον το πολιτικό προσωπικό σήμερα μπορεί να αντέξει μια τέτοια ατζέντα και ένα τόσο μεγάλο βάρος. Το δεύτερο είναι πως τα μεγάλα θύματα αυτής της περιπέτειας θα είναι αυτοί που δεν έκλεψαν, αυτοί που δεν βολεύτηκαν, αυτοί που δεν προστατεύονται από καμία μονιμότητα και εκείνοι που έκαναν το λάθος να δουλεύουν σκληρά, να πληρώνουν φόρους και να παίρνουν ρίσκα στη ζωή τους. Τα μεγαλύτερα όμως θύματα θα είναι οι αδύναμοι της ελληνικής κοινωνίας, που δεν έχουν κανέναν «νταβατζή» με τη μορφή πολιτικού, συνδικαλιστή ή άλλου ισχυρού παράγοντα να τους φροντίζει.

Από το veto300.blogspot.com