Έλληνες - Καθαρότητα αίματος, ιθαγένεια και υπηκοότητα

Του Στέργιου Μπακολουκά

Έλληνες Καθαρότητα Αίματος, Ιθαγένεια και Υπηκοότητα

Αυτό τον καιρό όλη η Ελλάδα ασχολείται, (και καλά κάνει) με την οικονομία τα δάνεια και τα δεινά πού έρχονται να πέσουν στις πλάτες μας τα επόμενα χρόνια, μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε και από αυτή την κρίση. Άλλωστε το έχουμε κάνει πολλές άλλες φορές στο παρελθόν. (Γιατί θα βγούμε, αν οι κρατούντες χρησιμοποιήσουν την τιμωρία ως μέσον συνετισμού, των επίορκων καταχραστών της εξουσίας και αν ταυτόχρονα βάλουν «χέρι» σε αυτούς πού πρέπει και όχι μόνο στους εργαζόμενους).

Ταυτόχρονα όμως έχουμε παραμελήσει ένα θέμα που πραγματικά δουλεύει υπόγεια και ύπουλα κατατρώγοντας τις σάρκες της υπόστασής μας ως Έλληνες. Είναι το εντυπωσιακό φούντωμα ανά τον κόσμο μιας σειράς από δημοσιεύσεις, αλλά και διάφορες διεκδικήσεις από τους γείτονές μας, που έρχονται να αμφισβητήσουν όχι μόνο την ελληνικότητα κάποιων κομματιών μας (Μακεδονία, Θράκη, Βόρεια Ήπειρος), αλλά αυτή την ίδια την ελληνικότητά μας.

Το ανησυχητικό όμως νομίζω...

...ότι δεν είναι αυτό καθεαυτό το πρόβλημα της αμφισβήτησης, αλλά οι ρηχές και μάλλον «εν βρασμώ ψυχής» υποτιθέμενες αντιδράσεις των νεο-Ελλήνων, απέναντι στους κάθε είδους και ποιότητας επίδοξους διαπομπευτές τους. Αντιδράσεις υστερικές, απελπισμένες, με σπασμωδικές κινήσεις άμυνας, οι οποίες στηρίζονται πάνω σε εύθραυστα ιδεολογήματα, ιστορικά οξύμωρα και σοβινιστικές κορώνες. Οι οποίες το μόνο που τελικά καταφέρνουν, δεν είναι άλλο από το να προδίδουν μια εθνική μανία καταδίωξης και σε προχωρημένο μάλιστα στάδιο.

Από την εποχή του Φαλμεράγιερ, πού μας περιέγραψε ούτε λίγο ούτε πολύ σαν «σπορά αλβανοσλάβων», και που εκείνον υποτίθεται πως τον «αποστομώσαμε», όμως μόνον με υποκειμενισμούς και ιδεολογήματα (βλέπε Παπαρρηγόπουλος), συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα, σαν ανιστόρητοι, να κάνουμε το ίδιο τραγικό λάθος (αντί μιας και δια παντός απάντησης, χρησιμοποιώντας, αντικειμενικά αρχαιολογικά επιχειρήματα), να υπερασπιζόμαστε δηλαδή την δήθεν καθαρότητα αίματος του Ελληνικού έθνους. Αγνοώντας πως δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά στην πανανθρώπινη ιστορία «καθαρότητα αίματος» που να κράτησε πάνω από κάποιες απελπιστικά βραχυχρόνιες εποχές. Γιατί θέλουμε δε θέλουμε, ο χρόνος είναι μακρόχρονα απαγορευτικός για κάθε τι το στατικό ενώ η φυλετική επιμειξία είναι αναπόφευκτη. Εκτός από τους παραχαράκτες της Ιστορίας για χάρη εθνικιστικών σκοπιμοτήτων, (όπως ήταν π.χ. οι χιτλερικοί), μόνο απλοϊκοί και αγράμματοι άνθρωποι, θα μπορούσανε δικαιωματικά να μιλάνε ακόμα για το καθαρόαιμο της τάδε ή δείνα φυλής. Στην τελευταία περίπτωση κάθε σχόλιο μάλλον είναι περιττό. Για να δώσουμε απαντήσεις σε αυτούς, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε αντίστοιχα απλοϊκά και μίζερα επιχειρήματα.

Θα τολμήσουμε άραγε ποτέ εμείς οι νεο-Έλληνες να καταλάβουμε πρώτα και στη συνεχεία να το διακηρύξουμε δυνατά και ξεκάθαρα μέχρι την τελευταία άκρη αυτού του πλανήτη:
α) Πως Έλληνας δε σημαίνει υπήκοος κάποιου κράτους που ονομάζεται Ελληνικό, ούτε σημαίνει Χριστιανός Ορθόδοξος;
β) Πως Έλληνας με κεφαλαίο Ε, είναι μια πανάρχαια, πολιτισμική πάνω από όλα δύναμη, που μέσα της συνένωσε την σοφία μιας πλατιάς ποικιλίας προχριστιανικών Πολιτισμών σε μια μονόδρομη πορεία προς την Αποθέωση του Ανθρώπου και του Πνεύματος που κουβαλάει μέσα του;
γ) Πως εκείνο που συνένωσε τους «ιστορικούς/ κλασσικούς» Έλληνες σε Έθνος (με την έννοια της τήρησης ενός και του αυτού Έθους, δηλαδή ενός ενιαίου κώδικα καθημερινών συνηθειών) ήτανε οτιδήποτε άλλο εκτός από το «αίμα»;
δ) Πως ο «ιστορικός/ κλασσικός» Έλληνας, υπήρξε το αυθεντικό προϊόν της φυλετικής και πολιτισμικής συγχώνευσης των πανάρχαιων Ελλήνων (που συναντάμε στον «Τίμαιο», ) με τους Πελασγούς, με τους Ετεοκρήτες, με τους περαστικούς Ετρούσκους, με τους Αχαιούς και τους Μινωοκρήτες, συν τις Δωρικές φυλές;
ε) Πως από τις αρχές της πρώτης χιλιετηρίδας π.χ., μέχρι τον πέμπτο με έκτο αιώνα της μεταχριστιανικής εποχής, όταν δηλαδή οι Βυζαντινοί καταστρέψανε συστηματικά ότι αρχαιοελληνικό βρισκόταν ακόμα εν ζωή), η έννοια «Έλληνες» περιέγραφε εκείνους που κατείχαν την Ελληνική Παιδεία και συμμερίζονταν τις Ελληνικές αντιλήψεις περί του Θείου, περί του Ανθρώπου και περί του Σύμπαντος; Ο Ισοκράτης στον «Πανηγυρικό» του Λόγο θα γράψει χαρακτηριστικά: «Το των Ελλήνων όνομα πεποϊηκε μηκέιι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.»

Αντί να απαντάμε λοιπόν με υστερίες στις υστερίες, σαν ανιστόρητοι εθνικιστάκοι (όμοιοι με εκείνον τον τσιριχτόφωνο τηλεοπτικό …περσόνο) και με ανυπόστατα ιδεολογήματα σε ανυπόστατους και δόλιους ισχυρισμούς, ας τολμήσουμε επιτελούς εμείς οι νεο-Έλληνες να ξαναθέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της ελληνικότητας και να την επανακαθορίσουμε θαρρετά ως εκείνο ακριβώς που ήταν αλλά και θα είναι στην αιωνιότητα: Μια σαρωτική πολιτισμική δύναμη, απόλυτα ανεξάρτητη από τις μιζέριες περί καθαρότητας αίματος, ή από γενεαλογίες, ιθαγένειες και υπηκοότητες. Μια κουλτούρα και στάση ζωής που όπως πολύ εύστοχα το περιέγραψε ο Φρήντριχ Νίτσε, είναι άξια του σεβασμού όλων για τον λόγο πως κατ' επανάληψη είχε την αντοχή να περιμαζέψει και να εκσφενδονίσει ξανά το δόρυ από το σημείο που οι άλλοι, εξαντλημένοι το 'χανε ρίξει καταγής.(2)

Προγονοί μας είναι οι αρχαίοι Έλληνες αλλά στην μακραίωνη ιστορία μας έχουμε σμίξει, με Φοίνικες, με Θράκες, με Πέρσες, μ' Αιγύπτιους, με Ρωμαίους, με Γότθους, με Γαλάτες, με Φράγκους, μ' Ενετούς, με Σλάβους, μ' Αρβανίτες, με Τούρκους, με Βούλγαρους, με Βαυαρούς, και ο κατάλογος δεν εξαντλείται. Αυτό το σμίξιμο, φυσιολογικό και αναπόφευκτο για το σύνολο των λαών δε μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί σαν αφετηρία για αμφισβητήσεις της Ελληνικότητας.

Γιατί :
1) Είμαστε Έλληνες μόνο και μόνο από το γεγονός πώς εμείς είμαστε οι μόνοι που κρατάμε ζωντανή την ομορφότερη και πλουσιότερη γλώσσα της Ιστορίας.
2) Είμαστε Έλληνες γιατί κάτι αναστατώνεται μέσα μας όταν αντικρίζουμε τους αρχαιολογικούς μας χώρους, έστω κι αν η άγνοια κάνει δυστυχώς την πλειοψηφία από εμάς να παραδεχόμαστε πως αυτό γίνεται από ένστικτο περισσότερο, παρά από συγκεκριμένες γνώσεις. Ένστικτο παρόμοιο με του αγράμματου Πελοποννήσιου τσοπάνη επί τουρκοκρατίας, που αναποδογύριζε «τα χαραγμένα μάρμαρα» κάθε φορά που 'βλεπε «φραγκοντυμένους» να ζυγώνουν για πλιατσικολόγημα τους τόπους που οι γεροντότεροι λέγαν πως ήταν η «κληρονομιά από τους προπαππούδες των προπαππούδων»..
3) Είμαστε Έλληνες γιατί ξέρουμε ότι έχουμε μέσα μας τη φλόγα του τρελού της Ελευσίνας που μάζευε από τις οικοδομές τα σπασμένα αρχαία μάρμαρα, για να τα σώσει πηγαίνοντάς τα στον περίβολο του αρχαιολογικού χώρου, στο υπέροχο ντοκιμαντέρ του Κουτσάφτη «Αγέλαστος Πέτρα» (δείτε το, αξίζει τον κόπο http://www.youtube.com/watch?v=r9Krzh-fqFM).

Αν πάντως πραγματικά εμείς οι νεο-Έλληνες νιώθουμε να απειλείται η εγκυρότητα της ελληνικότητας μας, από τους διάφορους καλοθελητές και μισθοφόρους των σύγχρονων βαρβάρων, τότε οφείλουμε να δώσουμε τις οποίες μάχες υπεράσπισής της, σε μια τελείως διαφορετική αρένα. Σ' εκείνη που πάντοτε ο Έλληνας βγήκε θριαμβευτής από όλες τις μονομαχίες της μακραίωνης Ιστορίας του. Στην ξεκάθαρα πολιτισμική αρένα, στην αρένα της πνευματικής προσφοράς προς τον άνθρωπο όπου Γής, η οποία προσφορά προκλητικά στέκει αμόλυντη στην αιωνιότητα.

Διαθέτουμε όμως άραγε το ανάστημα και τα κότσια για να κατέβουμε σε έναν τέτοιο στίβο, αναντίρρητα αντάξιοι των μακρινών μας προγόνων, που η μεγαλειώδης ανάμνηση τους όλο και περισσότερο εκτοπίζεται είτε ανατολίτικα, είτε με εξαμερικανισμένα σκουπίδια μέσα στο αφυδατωμένο μας DΝΑ;

Α) Μπορούμε άραγε να αποφασίσουμε επιτέλους να ξοδέψουμε σημαντικά χρηματικά ποσά (τα οποία θα προκύψουν και αυτά από το υστέρημά μας, αλλά θα πιάσουν τόπο), για ενίσχυση πολιτιστικών σωματείων, αντί για τα χρηματοβόρα ποδοσφαιρικά σωματεία τα οποία κατά καιρούς λυμαίνονται επιτήδειοι, οι οποίοι στο βωμό του προσωπικού τους μεγαλοσυμφέροντος μας καλούν, ως σύγχρονες σειρήνες, να εκτονώσουμε την βδομαδιάτικη επιθετικότητά μας βλέποντας τους ποδοσφαιρικούς «μονομάχους» ; ( Και για να είμαι αυτοσαρκαστικός σας λέω ότι είμαι Ολυμπιακός και μάλιστα πάω συχνά στο γήπεδο. Υποκύπτοντας στα όποια πάθη μου, έχω προσχωρήσει στο σλόγκαν «Πρώτα η μπάλα και μετά όλα τ άλλα» ).
Β) Μπορούμε άραγε ν' αποφασίσουμε και να χρηματοδοτήσουμε πλουσιοπάροχα το χτίσιμο βιβλιοθηκών σε όλη τη χώρα, αντί να συνεχίζουμε να προσθέτουμε αναρίθμητες νεόκτιστες εκκλησίες στις ήδη πλεονάζουσες που υπάρχουν ανά την επικράτεια;
Γ) Μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε στο διαδύκτιο ιστοσελίδες ενημέρωσης για τη παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά μας; Ιστοσελίδες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου για να καταδειχτούν οι πανανθρώπινες αξίες της;
Δ) Μπορούμε άραγε να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τα σχολεία μας, για συνεχή αναπαραγωγή αυριανών «καλών υπηκόων» και να αφήσουμε τους Δασκάλους να διδάξουν τα παιδιά μας πως θα γίνουν ελεύθεροι και σκεφτόμενοι πολίτες;
Ε) Μπορούμε άραγε να απαγκιστρώσουμε κάποτε το θλιβερά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του μέσου νεο-Έλληνα από τα σκυλάδικα, τη χαμηλή υποκολτούρα των Μ.Μ.Ε., το χοντροκομμένο κιτς και τα τσιφτετέλια και να του ανοίξουμε τα μάτια;
ΣΤ) Μπορούμε άραγε να προσφέρουμε κάποια ωραία ημέρα στα παιδιά μας μια πραγματικά Ελληνική Παιδεία, αντί εκείνης της πρόχειρα ευπρεπισμένης χοντροπροπαγάνδας υπέρ της αποξένωσης από το πατρώο Έθος ;

Να κάποια ερωτηματικά, που όχι μόνο βέβαια ακολουθούνται από εκατοντάδες άλλα, μα και που αναπόφευκτα μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε επανεξέταση, από την ρίζα, ολόκληρου του πολιτιστικού υπόβαθρου των νεο-Ελλήνων. Ενός πολιτιστικού υπόβαθρου που έχει ανδρωθεί μέσα σε μιά σκληρή, δογματική και αδιάλλακτη διαρχία Κράτους κι Εκκλησίας, μέσα σε έναν άγονο και στείρο εθνικισμό, (όπως αυτός εκφράζετε από τους ένθεν και εκείθε, πολιτικά τοποθετημένους ανθρώπους, τώρα αλλά και στο παρελθόν, καλοπροαίρετους ή εκ του πονηρού) αλλά την ίδια στιγμή και μέσα σε μιαν εξοργιστική δουλοφροσύνή και ξενομανία, μέσα σε αντί-ιστορικά κατασκευάσματα τύπου «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» και τέλος μέσα από το πιο στυγνό δικτατορικό μονοπώλιο των κοινωνικών και πολιτιστικών πραγμάτων του τόπου μας που εκφράζεται από την περιβόητη Κυρίαρχη Άποψη.

Στο μέτρο πάντως που θα αλλάξει κάποτε ο νεο-Ελληνικός νους, αυτή η επανεξέταση θα αποφέρει καρπούς. Τότε σαν Έλληνες θα έχουμε την σπάνια τύχη να κρατάμε στα χέρια μας ως όπλα ενάντια στους όποιους κρετίνους ή βαλτούς που μας...ελέγχουν το αίμα (..), ένα αναμφισβήτητο ιστορικό αξίωμα και δυο πολιτιστικές εκπλήξεις.

Ιστορικό Αξίωμα: Δεν υπάρχει κανένα απολύτως έθνος στην Ιστορία ολόκληρη που να επέζησε γενετικά «καθαρό».

Πρώτη πολιτισμική έκπληξη: Στο πολιτισμικό τομέα, εκείνο που η λέξη ΕΛΛΗΝ αντιπροσωπεύει, θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον «Ομφαλό του Κόσμου», τουλάχιστον για όσο καιρό ακόμα η Μάννα Γη Θα φιλοξενεί στην επιφάνεια της την τωρινή μορφή των ανθρώπων.

Δεύτερη (και πιο σημαντική): Ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε συγκεντρωτικό «ελληνικό» Κράτος, μέχρι την βίαιη ενοποίηση των Ελλήνων από ένα απ' τα πλέον καθυστερημένα πολιτιστικά κομμάτια τους, τους Μακεδόνες. Πάντοτε η Πόλις και ο Πολίτης σταθήκανε άσπονδοι και ορκισμένοι εχθροί του Κράτους και του Υπηκόου.( Επίσης δεν υπήρξε καν στην Ελληνική γλώσσα η λέξη «Θρησκεία», αφού δεν υπήρξε στην Αρχαία Ελλάδα, ούτε ενιαία λατρεία, ούτε δόγμα, ούτε ιερατείο, αλλά η επικοινωνία με το Θείο ήταν υπόθεση του κάθε ανθρώπου, της κάθε οικογένειας («Οίκου»), της κάθε Πόλης.

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι ως αυθεντικοί κληρονόμοι των Αρχαίων Ελλήνων, (Παρεμπιπτόντως, εμείς οι Αραχοβίτες, είτε το θέλουν είτε όχι κάποιοι, λόγω συμφέροντος είτε οχαδερφισμού, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΔΕΛΦΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ, το οποίο δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι χωρισμένο στα δύο, αλλά η ευκαιρία που μας παρουσιάζεται μέσω του «Καλλικράτη» είναι μοναδική για τη συνένωσή του) οφείλουμε να πετάξουμε με την πρώτη ευκαιρία κατάμουτρα, σε αυτούς που το αμφισβητούν τις πιο πάνω αλήθειες. Για «να τους κοπεί» μια για πάντα «ο βήχας», να χάσουν τα θλιβερά σημεία αναφοράς τους και να καταλάβουν πως η αντιπαράθεση δε γίνεται με χρωμοσώματα, ομάδες αίματος και συγκρίσεις εθνολογικών εμφανισιακών χαρακτηριστικών. Αν επιμένουν σε κάτι τέτοιο, τότε ας πάνε να ερευνήσουν τη δική τους «καθαρότητα αίματος». Εμένα και αρκετών ακόμα σαν κι εμένα, οι λέξεις αυτές, όπως και μια σειρά άλλες που σχετίζονται με την κατασκευή εκ του μηδενός, νέων «εθνοτήτων» και άρα συνακόλουθων «προβλημάτων», με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Ξέρω πολύ καλά ότι, από το ένα σόι μου, κατάγομαι από Ηπειρώτες πετράδες οι οποίοι στο παρελθόν ψάχνοντας την τύχη τους ήρθαν στη Αράχοβα και από το άλλο σόι, κατάγομαι από τσοπάνηδες Σαρακατσάνους που βόσκοντας τα πρόβατά τους, στους δύσκολους καιρούς της Τουρκοκρατίας, βρέθηκαν και ρίζωσαν στην αγκαλιά αυτής της Ιερής Γής στην οποία τα παιδιά μου σήμερα έχουν μοίρα.