Δυσαρέσκεια ενός νέου αναγνώστη για το σύνθημα του Ντελάλη

Φίλε Ντελάλη

Εξερευνώντας τον κοσμο προσπαθώ να πιάσω κάθε πληροφορία που κινείται και προσπαθώ με τον δικό μου τρόπο κρίσης να την επεξεργαστώ έτσι ώστε να βγάλω ένα συμπέρασμα στο το γίνεται γύρω μου.

Θα ήθελα να εκφράσω την δυσαρέσκεια μου πάνω σε αυτό που έχεις γράψει στο home page. "Νέοι φόροι νέα μέτρα πέτα και καμία πέτρα". Πιστεύω ότι το πιο σωστό θα ηταν να προτρέψεις τους ανθρώπους που διαβάζουν τα άρθρα σου να βγουν στον δρόμο και να διαδηλώσουν για τα νέα μέτρα και τους νέους φόρους και όχι να πετάξουν πέτρες. Γιατί ποτέ οι πέτρες δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους, δεν πετυχαίνουν τις τράπεζες που μας τρώνε τα λεφτά, δεν πετυχαίνουν τους αστυνομικούς που παραφέρονται και σκοτώνουν αθώα παιδιά αλλά πετυχαίνουν μαγαζιά του απλού ανθρώπου βιβλιοπωλεία ανθοπωλεία και μικρομαγαζάκια προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Τα ίδια λένε και οι φοιτητές που βρέθηκαν στα Προπύλαια: "Έσπασαν τη γυάλινη πυραμίδα του Μετρό και μετά έκαψαν το περίπτερο των Γιατρών του Κόσμου".

Στις κινητοποιήσεις του ’79, στα συλλαλητήρια του 80 (δολοφονία Κουμή – Κανελλοπούλου), του 85 (δολοφονία Καλτεζά), του 90 (δολοφονία Τεμπονέρα) ακόμη και η βία είχε τις αρχές της. Σήμερα όμως οι πέτρες δεν ξεχωρίζουν τους Γιατρούς του Κόσμου από τις τράπεζες. Ούτε οι πέτρες ξεχωρίζουν τα τζάμια μιας Cayenne ή μιας κλούβας των ΜΑΤ, από τα τζάμια του Μετρό.

Για τους ανήλικους διαδηλωτές όλα είναι ίδια. Και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τους πει...

...τις διαφορές. Ούτε οι γονείς τους, ούτε οι καθηγητές τους βέβαια. Σαν να έχουμε αφήσει τη διαπαιδαγώγηση τους (κάποιοι) στα ΜΑΤ, (κάποιοι άλλοι) στην τηλεόραση και (οι υπόλοιποι) στην ηθική των γηπέδων.

Γι' αυτο προτείνω σε έναν κοσμο όπου η παιδαγώγηση μας γίνεται μέσω της τηλεόρασης και αυτών που διαβάζουμε σε ένα μπλογκ αυτοί να κρατάνε τα μέτρα και να ορίζουν που αρχίζει και που τελειώνει η ιδέα μιας πορείας, ενός συλλαλητηρίου.

Ideologos.

(ένα κομμάτι το δανείστηκα από ένα άρθρο επειδή μ' άρεσε και κόλλαγε, εδώ άμα θέλετε το γράφετε ότι το χρησιμοποίησα)


H απάντηση Ντελάλη:
Καταρχήν αγαπητέ αναγνώστη σε ευχαριστώ για το email που έστειλες, γιατί από αυτό καταλαβαίνω ότι είσαι ένας νέος που έχει προβληματιστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Όσον αφορά την ουσία, το σύνθημα στο οποίο αναφέρεσαι έχει μεταφορική παρά κυριολεκτική έννοια. Δεν προτρέπω τον κόσμο να αρχίσει να πετάει πέτρες κατά δικαίων και αδίκων, αλλά να αντιδράσει στο ξεπούλημα, το πισωγύρισμα και τη ρεμούλα, και να μην κάθεται απαθής να βλέπει κατακτήσεις δεκαετιών και αυτονόητα διακαιώματα να χάνονται σε μια νύκτα, χάριν κάποιων... δανειστών.
Η χώρα μας έχει απολέσει την εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία. Εμείς θα κάτσουμε να τους κοιτάμε? Αυτή είναι η έννοια του συνθήματος. Βλέπεις ακόμη μερικοί βλέπουν με χρωματιστά γυαλιά τον κόσμο. Και βέβαια μια πράσινη "επιμήκυνση χρέους" είναι εντελώς διαφορετική από μια μπλε "πτώχευση". Βέβαια για σένα που δεν θα βρίσκεις δουλειά -κι όταν βρεις θα δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί- είναι το ίδιο, αλλά για τα κομματόσκυλα όχι. Τόσο καταλαβαίνουν.
Αφού επιπλέον διαβάζεις τα άρθρα που δημοσιεύω θα έχεις καταλάβει ότι το πνεύμα μου είναι η υγιής αντίδραση και όχι το μπάχαλο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αποδοκιμάσεις μια πολιτική, ασφαλώς οι πέτρες δεν είναι ένας από αυτούς. Αν θες μια φιλική συμβουλή, συνέχισε να διαβάζεις και να σκέφτεσαι... Και να διεκδικείς πάντα αυτό που σου αναλογεί! Με κάθε τρόπο! Χωρίς χρωματιστά γυαλιά και εξαρτήσεις...

Ντελάλης