Αναρτήσεις
Το πρωί του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008, σε ένα συμπόσιο ψυχοθεραπευτών για τα προβλήματα της νεολαίας στο κέντρο της Αθήνας το μήνυμα ήταν σαφές: Η κοινωνικοπολιτική πίεση που ασκείται στους νέους ανθρώπους ήταν αναπόφευκτο πως, κάποια στιγμή, θα ξέσπαγε με απρόβλεπτες συνέπειες.
Λίγες ώρες αργότερα, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στην περιοχή των Εξαρχείων από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, πυροδοτώντας σχεδόν πρωτόγνωρες βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, σε ολόκληρη της χώρα.
Λίγες ώρες αργότερα, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στην περιοχή των Εξαρχείων από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, πυροδοτώντας σχεδόν πρωτόγνωρες βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, σε ολόκληρη της χώρα.
Από το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα
6 σχόλια:
Έλεος πια με αυτόν το Γρηγορόπουλο δεν λέω χάθηκε άδικα το παιδί αλλά τιμωρήθηκαν οι ένοχοι.Καθημερινά χάνονται άδικα άνθρωποι από όλες τις ηλικίες αλλά δεν γίνεται θέμα συμπεριφέρονται όλοι λές και χάθηκε κάποιο ζώο.Για ποιό λόγο λοιπόν να κλείσουνε οι δρόμοι σήμερα στην Αθήνα?Είναι ο μοναδικός νέος που χάθηκε άδικα?Αστυνομικοί δεν έχουνε χαθεί ποτέ άδικα που με ένα μισθό της πείνας βγένουνε στους δρόμους να προστατέψουνε εμάς από τους κακοποιούς?και δεν μιλάω για τους βολεμένους για τους καρακλοκένταυρους που δυστηχώς ο Ελληνικός λαός πλήρωνει πολλούς από δαύτους!Όπως και να έχει ας σταματήσει πια αυτή η ιστορία με τον αδικοχαμένο Γρηγορόπουλο έχουνε βρεθεί και άλλες οικογένειες στη θέση της οικογένειας του μικρού Αλέξη!
«Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στη νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας» είχε πει πέρυσι o Κάρολος Παπούλιας. Δεν τον άκουσε κανείς. Αντιθέτως η κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε το Μνημόνιο ως ταφόπλακα των ονείρων των νέων.
ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΕΩΣ ΤΟ 1980 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
πηγή: newbest
Ητανε πρίν δυό χρόνια, Σαββατόβραδο στις 6 του Δεκέμβρη. Γιορτή βλέπεις, του Αγίου Νικολάου, κι είχα πάει να πάρω λίγα γλυκά για την γιορτή . Γύρω στις εννιά το βράδυ, εκεί στου ”Ασημακόπουλου” με τα ωραία γλυκά, στη Χαριλάου Τρικούπη. Δεν ήξερα, δεν φανταζόμουνα, ότι λίγα μόλις στενά πιό κάτω ,την ίδια ώρα, σκοτωνόταν άδικα ένα παιδί, που, το μόνο που ζητούσε ήταν η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Κι απόψε, βράδυ που η πόλη ασφυκτιά κιόλας από αστυνομία κι εδώ κι εκεί ακούγονται οι σειρήνες περιπολικών, απόψε, που όλα φαντάζουν πιό μαύρα κι από κείνο το Μαύρο Δεκέμβρη του 2008, να ξέρεις, Αλέξη, η μνήμη σου είναι πιό ζωντανή από ποτέ..
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΣΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΟΣΧΟΑΝΑΘΡΕΜΕΝΟΥΣ-ΑΥΛΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΩΓΕΙΩΝ-ΚΕΝΤΡΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ....
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
Στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
Αφού η ιστορία σας ανήκει
Σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ΄αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
Το έργο το έχω δει μη με τρελαίνετε
Το πλοίο των ονείρων μου με πάει
Σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
Κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
Συνένοχο στο ΦΟΝΟ δε θα με ΄χετε…
Μπράβο...Ωραίο και συγκινητικό άρθρο..
Θυμάμαι που το αποκαλούσαν ''δυστύχημα'', και αποδείχτηκε από βιντεο στυγνή δολοφονία.
Δημοσίευση σχολίου