Σώπα!!!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Αράχωβα-Καλλικράτης!!!

Αντιμετώπιση των Προβλημάτων του τόπου - Συμμετοχή των Κατοίκων στα Κοινά - Ατομική Συμπεριφορά.

Χθες το βράδυ, μεταξύ τσίπουρου και... καβουριού, σε μια παρέα φίλων, ανδρών και γυναικών, με εκπροσώπηση της νέας γενιάς από μια σπουδαία και φερέλπιδα νέα εκπαιδευτικό και με συμμετοχή στη συζήτηση ενός ακόμα... φίλου συνδαιτυμόνα, αλλά σε... ανοιχτή τηλεφωνική ακρόαση, μεταξύ των άλλων θεμάτων, τέθηκε και το ερώτημα γιατί οι συμπατριώτες μας, χωρίς να αποκλείουμε και τους εαυτούς μας, ΔΕΝ συμμετέχουν στα κοινά, ΔΕΝ εκφράζουν προσωπική άποψη για όλα αυτά τα προβλήματα που απασχολούν την Πόλη μας, ΔΕΝ εκτίθενται καταθέτοντας προσωπική άποψη, έστω και ελέγξιμη, ΔΕΝ παίρνουν το ρίσκο να βρεθούν στη «σέντρα» με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οι απόψεις που εκφράστηκαν ήταν αρκετές και ενδιαφέρουσες. Κράτησα μόνο την επιθυμία όλων να εκφραστούν και να συμμετέχουν στα κοινά αλλά μόνον ως εδώ. Μόνον δηλαδή ως... νοητική θεώρηση, λειτουργία και συμμετοχή. Μάλιστα αυτό συνέβη περνώντας η ώρα και μετά από αντίστοιχη κατανάλωση του λυτρωτικού ντόπιου ποτού. Αργότερα μου ήρθε στο νου το υπέροχο Ποίημα του Μεγάλου Τούρκου Ποιητή (έχουν και οι Τούρκοι τέτοιους) Αζίζ Νεσίν, το οποίο μού έδωσε μια εξήγηση και... μια κάποια λύση στον όλο προβληματισμό, όχι όμως και πειστική.

Παρ’ όλα αυτά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε. Ίσως προσθέσετε και τη δική σας άποψη.

Ακούστε στο τέλος και μία Εκπληκτική απαγγελία της Μαριέταs Ριάλδη, του ίδιου ποιήματος, για να το ευχαριστηθείτε ακόμα περισσότερο.

Καλή απόλαυση.

ΥΣ. 1) Η Πρότασή μου είναι, να το διαβάζετε και να το ακούτε ταυτόχρονα. Το αποτέλεσμα με αυτόν τον τρόπο γίνεται εκρηκτικό.

2) Αυτό το ποίημα θα ήθελα να το αφιερώσω σε αυτά τα νέα παιδιά της Αράχοβας που με τη χρήση της νέας τεχνολογίας (αυτού του χρήσιμου διαβολοπράγματος) κατάφεραν να ανοίξουν το ΙΧΩΡ της απομόνωσης και να μας δώσουν βήμα.

ΣΩΠΑ!!!... Ποίημα του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ... σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει. Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

του Αζίζ Νεσίν (Τούρκου ποιητή)

Σώπα, μη μιλάς!