Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι, λέει ο Πάγκαλος. Άλλα λένε όμως τα νούμερα...

Νέα, σκληρή επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων εξαπέλυσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, λίγες ημέρες μετά το «τα λεφτά τα φάγαμε μαζί, γιατί σας διορίσαμε στο Δημόσιο», που είχε πει στη Βουλή.

Μιλώντας το πρωί του Σαββάτου στην εκπομπή «Μega Σαββατοκύριακο», ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε «άχρηστο» το μεγαλύτερο τμήμα των δημοσίων υπαλλήλων, έκανε λόγο για φαυλοκρατία διορισμών και περιέγραψε την ανάγκη «να αδυνατίσει το κράτος από άχρηστους φορείς».
«Επί χρόνια διορίζαμε για πελατειακούς λόγους» είπε ακόμη ο κ. Πάγκαλος, κληθείς να διορίσει τα λόγια του στη Βουλή, προ ολίγων ημερών. «Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να είναι λιγότεροι από 200.000 και είναι 1.000.000. Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι».

«Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο Δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους; Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι» ανέφερε χαρακτηριστικά. Και προσέθεσε: «Η τεράστια πλειονότητα των πολιτών, αυτοί που μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του έθνους, είναι ο ιδιωτικός τομέας, όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι».

Από το Πρώτο Θέμα

Σχόλιο Ντελάλη:

Όλα αυτά τα λέει ο Πάγκαλος. Είναι όμως έτσι? Ας κάνω κάποιες δεύτερες σκέψεις, με αφορμή ένα άρθρο του "Ιού της Ελευθεροτυπίας" που διάβασα πρόσφατα. Διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι στην παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία πράγματι ελέγχεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις, αλλά στον αριθμό τους.

Σύμφωνα με το άρθρο αυτό (19 Σεπτεμβρίου 2010) κεντρικό στοιχείο της προπαγάνδας που σκοπό είχε να στρέψει τους πολίτες εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, ήταν ο χιλιοδιατυπωμένος ισχυρισμός ότι στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικό αριθμό δημόσιων υπαλλήλων και πάση θυσία πρέπει να τον μειώσουμε.

Ομως ο λεγόμενος υπερπληθυσμός των δημόσιων υπαλλήλων είναι μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Είναι ένας ακόμα «αστικός μύθος» από τους πολλούς που κυκλοφορούν στη χώρα μας. Μόνο που αυτός ο μύθος καλύπτει και εξυπηρετεί...

...συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Για να συντηρηθεί ο μύθος του υπερπληθυσμού των δημόσιων υπαλλήλων απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διατηρείται μια σύγχυση για τον ακριβή τους αριθμό.
Αντίθετα όμως από όσα τερατώδη νούμερα ακούγονταν μέχρι τότε, τα αποτελέσματα της απογραφής απέδειξαν ότι το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009. Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι τελικοί, επειδή μπορεί να έχουν γίνει λάθη και γι' αυτό ελέγχονται. Σε κάθε περίπτωση τα τελικά νούμερα δεν προβλέπεται να αποκλίνουν σημαντικά.

Ο απόλυτος αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων στην κάθε χώρα δεν μπορεί να κριθεί αν δεν συγκριθεί με τον αντίστοιχο αριθμό υπαλλήλων σε ομοειδείς χώρες. Προς μεγάλη απογοήτευση των προπαγανδιστών του μνημονίου, η σύγκριση αυτή αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός περί «υπερπληθυσμού» των δημόσιων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι εντελώς έωλος.
Το επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογράφεται από τέσσερις ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής εμφανίζουν την Ελλάδα σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλή είναι η επίδοση της χώρας μας στο ποσοστό των εργαζομένων στο Δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων. Και μάλιστα αυτά τα στοιχεία ισχύουν για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες! Ανάλογα ευρήματα δείχνει η έρευνα και όταν συγκρίνει τις δημόσιες δαπάνες στην Ευρώπη ως ποσοστό του ΑΕΠ κάθε χώρας. Και εδώ η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά σε χαμηλότερη θέση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.



Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αυτό που παρατηρείται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε εξαιρετική διόγκωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων ούτε η αδυναμία καταμέτρησής τους. Υπάρχει μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ των διάφορων τύπων εργασιακών σχέσεων που έχουν αρχίσει να εισάγονται στο Δημόσιο από τη στιγμή που ιδιωτικοποιούνται με τον έναν ή άλλο τρόπο διάφοροι τομείς, υπηρεσίες ή κλάδοι του Δημοσίου.

Κάτω από την πίεση των μύθων που οι ίδιοι συντηρούσαν τόσα χρόνια, οι κυβερνώντες υιοθετούν την πιο σκληρή εφαρμογή του μνημονίου, περικόπτοντας με κάθε τίμημα θέσεις εργασίας.

Ντελάλης