Αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του "Ντελάλη"... Επιτέλους...

Από τον Τροιζηνίκο

Κάπου στον Κούκουρα πριν από λίγες μέρες...

Το κυριακάτικο τραπέζι πλούσιο, στρωμένο με επιμέλεια και πολυάριθμο, καθώς, εκτός από τους μόνιμους του τραπεζιού, έχουν έρθει και τα «πιδιά με τ’ αγγόνια κι τα ξαγκόνια απ ν’ Αθήνα».
Στην κεφαλή του τραπεζιού σε τιμητική θέση, η σχεδόν αιωνόβια γιαγιά του σπιτιού, λίγο βαρήκοη αλλά καλοστεκούμενη για τα χρόνια της, η αγαπημένη όλων αλλά ιδιαίτερα η αδυναμία των εγγονών της.
Η γιαγιά, ευτυχισμένη γι’ αυτή τη σύναξη, είχε ήδη χορτάσει πριν ακόμα φάει και δόξαζε από μέσα της το Μεγαλοδύναμο και τον αφέντη τον Αη-Γιώργη για τα καλά γεράματα που είχε (στη δύση μιάς στερημένης ζωής) και που είχε αξιωθεί να καμαρώνει πάλι όλο της το σόι μονιασμένο κι αγαπημένο.

Το μόνο της πρόβλημα σ’ όλη αυτή την ονειρική για την ίδια κατάσταση ήταν η εξασθενημένη της ακοή που δεν της επέτρεπε να παρακολουθεί όλες τις συζητήσεις που λάμβαναν χώρα στο τραπέζι.
Εκείνο ειδικά το μεσημέρι, σα να της φαινόταν ότι άκουγε συχνά να συζητάνε για το Ντελάλη, ή μάλλον «να κβιντιάζνι για του Ντιλάλ».

Την πρώτη φορά δίστασε «κι δεν έκριν».

Τη δεύτερη φορά που άκουσε (από κοντινότερο συνδαιτυμόνα της) για το Ντελάλη, αποφάσισε να πάρει μέρος μέρος στην κουβέντα (όπως συνέβαινε λίγο παλιότερα) και ρώτησε:
«μπας κι φέραν φασόλια στ’ Κατσαντών να πάνι να πάρνι».
«Όχι γιαγιά» της απάντησαν με ευγένεια.

Την τρίτη φορά η γιαγιά αναρωτήθηκε «μη κόψνι του νιρό αυτοί οι προυκουμέν (ποιους να εννοούσε άραγε η γιαγιά;) να γιομίσουμ τα κακαβούλια κι τα χαρανιά ν’αχουμ να κάμουμ τσ δλιές μας».
Τότε ο δισέγγονός της που ήταν αυτός που καθόταν δίπλα της και ταυτόχρονα ο πιο ειδικός του σογιού στην Πληροφορική ανέλαβε (και για να μην παιδεύεται άλλο η γιαγιά) να της εξηγήσει σύντομα ότι όλο το χωριό ψάχνει να βρει ποιος είναι ο Ντελάλης.

Ξάφνου το πρόσωπο της γιαγιάς φωτίσθηκε. «Αρέ κι γιατί δε μι ρουτάτε τόσν ώρα;», βρωντοφώναξε.

«Γιατί γιαγιούλα ξέρεις εσύ ποιος είναι ο Ντελάλης;» ρώτησε ο δισέγγονος με φανερή δυσπιστία.
«Αμ του Ντιλάλ δε ξέρου μωρέ, για καμιά χαζή μι πιράσατ ουλ σας;» είπε σχεδόν θυμωμένα η γιαγιά, ενώ η ένταση και ο τόνος της φωνής της τους θύμισε κάτι απ’ τα παλιά.
Όλοι έστρεψαν αμέσως το βλέμμα τους προς τη γιαγιά άναυδοι και απορημένοι από την αποφασιστικότητα και τη σιγουριά της. «Βρε λες να είναι καμιά από αυτές τις εκλάμψεις που έχουν οι σοφοί και πολύπειροι ηλικιωμένοι;» αναρωτήθηκαν από μέσα τους οι πιο μεγάλοι, ενώ οι νεώτεροι απλώς παρακολουθούσαν με απορία και αμηχανία.
«Και ποιος είναι βρε μάνα ο Ντελάλης;», πήρε την πρωτοβουλία να σπάσει την αμήχανη σιωπή που είχε επικρατήσει, ο μικρός γιός της γιαγιάς (το “πιδί” όπως τον έλεγε η γιαγιά κι ας ήταν κι αυτός ήδη παππούς).
«Του μυαλόσ’ κι μια λίρα» του είπε η γιαγιά απευθυνόμενη με αυστηρότητα. «Πλιότερο θμόμι ιγώ κι ας ίμι γριγιά» συνέχισε με ένα ύφος που άρχιζε να μετατρέπεται από θυμωμένο σε εκείνο που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λόγια, όταν οι ηλικιωμένοι νιώθουν ότι είναι ακόμα χρήσιμοι για να μεταδώσουν κάτι από τις εμπειρίες τους και τα διδάγματα που τους έχει μάθει η ίδια η ζωή.

Και μετά από μια συνειδητή μικρή παύση με ένα θριαμβευτικό ύφος μικρού παιδιού αναφώνησε:
«Αρέ ου Μήτσους ου Τσιμπεράς δεν ειν ου Ντιλάλς;»
Και μετά από μια γενική σιγή, αμήχανη για τους μικρότερους αλλά χαμογελαστή για τους μεγαλύτερους, η γιαγιά συμπλήρωσε αθώα και αφοπλιστικά:
«Αλλά δε θμόμι αν ζει».
Βλέπετε η γιαγιά είχε χρόνια να βγει απ’ το σπίτι και είχε χάσει πολλά νέα...

Αν κανείς σας ω αναγνώστες μου θυμάται αν ζει ο τελευταίος φυσικός Ντελάλης της παλιάς Αράχωβας, ας σπεύσει να πληροφορήσει και την καημένη τη γιαγιά της ιστορίας μας (που εκπροσωπεί τις γιαγιάδες όλων μας), έτσι για να μάθει κι αυτή τα νέα, έστω και μέσω του εγγονιού εκείνου του βροντόφωνου Ντελάλη, του σημερινού ηλεκτρονικού Ντελάλη.