Βραβεία αρετής πολιτικών ανδρών

Του Στέργιου Μπακολουκά

Τα κύτταρα μιας Δημοκρατικής κοινωνίας είναι τα κόμματα (παρατάξεις). Αυτά δημιουργούνται μετά από περίπλοκες διεργασίες, ζυμώσεις, συμφωνίες και χιλιάδες άλλες μικρές συνιστώσες, οι οποίες μέσα από διάφορες συναινέσεις, ταυτοποιήσεις αλλά και εκατέρωθεν υποχωρήσεις, καταλήγουν σε κοινές συνισταμένες.
Αυτές αντικατοπτρίζουν πάντα τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις της κοινωνίας. Οι δέσμες αυτές των κοινών συνισταμένων, αποτελούν τον κοινό ιδεολογικό τόπο των κομμάτων.
Το ιδεολογικό περιχαράκωμα των παρατάξεων (κομμάτων), διαφυλάσσεται από το αδιαμφισβήτητο θεμέλιο μιας κοινωνίας, που είναι το ήθος των στελεχών τους, τα οποία οφείλουν να διδάσκουν αυτό το ήθος και στους πολίτες από τους οποίους προέρχονται, ή αντίστροφα, να μεταφέρουν αυτό το ήθος στα κόμματα ως θεμελιώδες προϋπάρχον στοιχείο στην κοινωνία. Η σχέση αυτή είναι πάντα αμφίδρομη.
Τα στελέχη και οι ηγέτες των κομμάτων πρέπει να χαρακτηρίζονται από άμιλλα και αρετή, οι οποίες να εκτίθενται καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής κοινωνικής και πολιτικής ζωής τους.
Ο τρόπος αυτός είναι ο πλέον σίγουρος για την κατάκτηση της επιβράβευσής τους από τους πολίτες και άρα η επιβολή της αρετής ως κοινή συνήθεια στην κοινωνία, με τη μορφή του σεβασμού, του ήθους και της ελευθερίας.
Τα βραβεία αρετής προς τους πολιτικούς της, τα έχει ανάγκη μια κοινωνία, γιατί χωρίς αυτά το ήθος λείπει και η ηθική κατάρρευση έρχεται, συμπαρασύροντας στην ανυπαρξία ολόκληρη την κοινωνία.

Πολλές φορές, εξετάζοντας την πολιτική Ιστορία των κοινωνιών, βλέπουμε ότι εμφανίζονται φαινόμενα παρακμής. Κάνουν την παρουσία τους δηλαδή, φαύλες συμπεριφορές οι οποίες αντί να καταδικάζονται από τους πολίτες, αντίθετα επικροτούνται και πολλές φορές επιβραβεύονται. Τέτοια σημεία σήψης και παρακμής βιώνουμε κατά κόρον στις μέρες μας.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας, η κοινωνία φτάνει σε κρίσιμη καμπή αποσύνθεσης, ατομισμού, οχαδερφισμού αλλά το χειρότερο, χαρακτηρίζεται από την αποχή των μελών της από τα κοινά.
Οι νέοι απέχουν και αδιαφορούν, απογοητεύονται και ιδιωτεύουν, σιχτιρίζουν και πολλές φορές περιθωριοποιούνται.

Δυστυχώς σήμερα η κοινωνία μας βρίσκεται ακριβώς σε αυτή την κρίσιμη καμπή. Έχουμε χάσει τις αξίες μας, τις προτεραιότητες και τις συνήθειες που διδαχτήκαμε από τους πατεράδες μας, με αποτέλεσμα να μην εμπνέουμε τους νέους και άρα να τους απομακρύνουμε από την συμμετοχή στα κοινά.
Τα ανωτέρω, ισχύουν και στις μικρές τοπικές κοινωνίες, στις οποίες το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται λόγω του ότι οι πολίτες γνωρίζονται μεταξύ τους.
Οι νέοι εδώ, έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες να...

...εκφράσουν την άποψή τους και άρα είναι ποιο δύσκολο να γίνει αποδεκτή.
Έχουν αντιπάλους πλέον τους ίδιους τους πατεράδες τους, κάτω από τη γνώμη, τη βαρύνουσα (sic), των οποίων ασφυκτιούν.
Η «επανάσταση», γι’ αυτούς είναι περισσότερο δύσκολη, γιατί τα μέσα παραγωγής είναι ακόμα σε άλλα χέρια. Είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν χωρίς αντιρρήσεις.
Η οποιαδήποτε αμφισβήτηση (έμφυτη λόγω ηλικίας) όχι μόνο δεν γίνεται αποδεκτή, αλλά επί πλέον λοιδορείται.

Αυτό είναι και το κομβικό σημείο, κατά το οποίο οι νέοι πρέπει να μην το βάλουν κάτω, να διεκδικήσουν τη μερίδα της έκφρασης που τους αναλογεί και να αναγκάσουν τους μεγαλύτερους να τους δεχτούν, με ίσους όρους στην άσκηση του ελέγχου και της εξουσίας.
Δεν είναι δυνατόν ο νέος να περιμένει την εκχώρηση, της όποιας εξουσίας από αυτούς που την κατέχουν, αλλά πρέπει να την αδράχνει, να την αφαιρεί, διεκδικώντας την, ακόμα και αν χρειαστεί να έλθει σε ρήξη με αυτούς που την κατέχουν.

Σε αυτές λοιπόν τις μικρές κοινωνίες οι ηγέτες και τα κόμματα (παρατάξεις) πρέπει να κάνουν τακτικό απολογισμό. Να κατεβαίνουν στο λαό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να του καθιστούν γνωστό τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τα προβλήματα, το αμέσως προηγούμενο διάστημα.
Νομίζω ότι μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να διεκδικήσουν επιβράβευση και αποδοχή.
Πιστεύω ότι τα βραβεία που πρέπει να αποδίδονται στους διοικητικούς άρχοντες των τοπικών κοινωνιών, είναι απολύτως αναγκαία για την πρόοδο αυτών των κοινωνιών.
Τα βραβεία αυτά, προέρχονται από το ήθος, την συμπεριφορά, την προσφορά, την παρουσία, την ενημέρωση προς τους πολίτες, αυτών των πολιτικών ανδρών.

Πιστεύω επίσης ότι δεν είναι δυνατόν, αυτοί που θέλουν να διοικούν το Δήμο (συμπολίτευση και αντιπολίτευση), να προτάσσουν το προσωπικό τους συμφέρον από το συλλογικό.
Δεν είναι δυνατόν επίσης, άνθρωποι που υπηρέτησαν και υπέθαλψαν τις πολιτικές των κομμάτων που μας κατάντησαν σ’ αυτά τα χάλια ως κοινωνία, να εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες, να ζητούν χρίσματα για να αναπαραγάγουν τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού, ανακατώνοντας τη λάσπη από την αρχή, συνεχίζοντας τις πρακτικές του παρελθόντος και προτάσσοντας το μικροκομματικό τους συμφέρον ενάντια στα συμφέροντα των Πόλεων, ανταλλάσοντας ταυτόχρονα, τις όποιες υπηρεσίες τους στα κόμματα, με θέσεις και οφίτσια.
Δεν είναι δυνατόν να ορίζονται να υπηρετούν ηθικές αξίες άνθρωποι που και λόγο δεν έχουν και λόγο δεν κρατούν.

Διότι αν δεν ισχύουν αυτά, τότε τα δημοκρατικά ιδεώδη θα καταπατηθούν και στη θέση τους θα εγκατασταθούν τα μικροκομματικά συμφέροντα και τα παιχνίδια στις πλάτες του λαού.
Τότε θα βιώσουμε την πραγμάτωση της αφοριστικής φράσης του Μπρεχτ στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Ο καθένας για τον εαυτό του και τον τελευταίο ας τον πάρει ο διάβολος».

Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μπορεί κάποιος να συμμετέχει ηγετικά στα κοινά είναι η δημόσια αιτιολόγηση των απόψεων, ενεργειών και θέσεών του.
Η κοινωνία, οι πολίτες, η ζωή σε κάθε περίπτωση, είναι αυτοί για τους οποίους γίνονται όλα, είναι η αφετηρία και το τέρμα της διαμόρφωσης των τάσεων.

Όταν τα κόμματα (παρατάξεις), αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις επιταγές μιας κοινωνίας, οι πολίτες, είναι αυτοί που θα αναγεννήσουν τα κόμματα (κοινωνικά κύτταρα), επιβάλλοντας νέους ηγέτες με ήθος και σεβασμό στον πολίτη, με υγιή άμιλλα για την κατάκτηση των στόχων, καθώς και την επιδίωξη της κατάκτησης βραβείων Αρετής.

Η κοινωνική ζωή και η φύση ΔΕΝ δέχονται κενά, τα απεχθάνονται. Πάντα κάτι νέο, κάτι άλλο θα προκύψει για να καταλάβει τη θέσει του Παλαιού.
Το καινούριο, εμπεριέχει πάντα ως πρόπλασμα, ή αν θέλετε πρωτόλεια σύσταση, την έννοια της ηθικής , της εντιμότητας και της ελευθερίας. Τον ορισμό δηλαδή της ΑΡΕΤΗΣ...

Ο Θουκυδίδης έκλεισε όλη τη σοφία του, στον «Επιτάφιο του Περικλέους», στη φράση: «Σε εκείνη την Πολιτεία όπου δίδονται μέγιστα βραβεία αρετής, εκεί και πολίτες άριστοι πολιτεύονται».