Ο Γέρος και ο manager

Σημείωση Ντελάλη:

Η παρακάτω ανάρτηση, του Στέργιου Μπακολουκά δημοσιεύτηκε την Κυριακή 06.06.2010. Μετά από email που έστειλε ο δήμαρχος Αράχωβας (δείτε την εδώ) απέσυρα την ανάρτηση, δεδομένου ότι ο Δήμαρχος την θεώρησε υβριστική και απαξιωτική προς το πρόσωπό του.

Ο βασικός λόγος που την απέσυρα, είναι όχι γιατί την θεώρησα υβριστική, παρά γιατί έκρινα σωστότερο ότι ο Δήμαρχος θα έπρεπε να είχε το χρόνο να απαντήσει στα θέματα που θίγει ο Στέργιος με την επιστολή του.

Ωστόσο, σε σχόλιο του ο Στέργιος επί της ανάρτησης της διαμαρτυρίας του Δήμαρχου, θεώρησε και αυτός προσβλητικούς και υβριστικούς τους χαρακτηρισμούς του Δήμαρχου προς το πρόσωπό του και αποδοκίμασε την απόσυρση της ανάρτησης λόγω του γεγονότος ότι ήταν επώνυμη και επομένως ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη της δημοσίευσής της.

Σεβόμενος και τους 2, τον Δήμαρχο και τον Στέργιο, έχω να πω ότι δεν είναι πρόθεσή μου να αδικήσω κανέναν, ούτε το Δήμαρχο και κατ'επέκταση τα θεσμικά όργανα, ούτε βεβαίως οποιοδήποτε πολίτη. Για το λόγο αυτό δημοσιεύω εκ νέου την επίμαχη ανάρτηση και παρακαλώ τις δύο πλευρές για ψυχραιμία.

Είναι μερικές αναρτήσεις, οι οποίες πρέπει να προβάλλονται, τόσο για την ποιότητα και το ύφος τους, όσο και για αυτά που θέλουν να πουν. Μια από αυτές είναι και η παρακάτω, του Στέργιου Μπακολουκά.
Ο υψηλότερος, ο ιδανικότερος στόχος της ζωής του "ενεργού" ανθρώπινου δυναμικού ενός τόπου, κατά την άποψή μου, είναι να φροντίζει αφενός το μέλλον των παιδιών του (των νέων και ανήμπορων) και αφετέρου το παρόν των πατεράδων του (των ηλικιωμένων και ανήμπορων).
Το παρακάτω κείμενο αναφέρεται πολύ ευστοχα στους δεύτερους, που δεν έχουν που να πάνε σε έναν τόπο όπου γεννήθηκαν, δούλεψαν, μόχθησαν, αλλά έλαχε ο τόπος αυτός να γίνει glamour και "ανεπτυγμένος".
Πιστεύω οτί σε σχέση με ένα άλλο χωριό, "μη ανεπτυγμένο", οι γέροντες και οι γερόντισσες της Αράχωβας θα αισθάνονται μειονεκτικά, μιας και οι "άλλοι γέροντες" απολαμβάνουν μια καλύτερη ή πιο ποιοτική ζωή.
Ελπίζω τουλάχιστον, οι γέροντες της Αράχωβας να χαίρονται με... την "ανάπτυξη" και τις γεμάτες τσέπες των παιδιών τους! Αφιερώστε 10 λεπτά και διαβάστε το κείμενο, αξίζει τον κόπο...

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ο Γέρος και ο Manager

Κυριακή πρωί, café sehre στην πλατεία Λάκας, δυο σεβάσμιοι γέροντες πάνω από ογδόντα χρόνων, αδέρφια, κάθονται σε ένα τραπέζι μαζί μου και μου μεταφέρουν τις εμπειρίες τους, για παλιούς Αραχοβίτες, για σοφές κουβέντες ανθρώπων που δεν είναι πια στη ζωή. Κουβεντιάζουν για το μέλλον της Αράχοβας και για τις εξελίξεις του Καλλικράτη.
Στο διπλανό τραπέζι ένας άλλος γέροντας, με μπαστούνι αυτός, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, λέει ότι το κουβαλάει μαζί του, όχι για να στηρίζεται, αλλά για να... διώχνει τα σκυλιά, έστω και αν το σπιτικό του είναι πολύ κοντά στην πλατεία, έστω και αν σ’ αυτή τη διαδρομή σκυλιά δεν υπάρχουν.

Το παράπονό του, είναι τόσο λιτό και τόσο αφοπλιστικό που σου κόβει τα πόδια: Βγαίνω στην αγορά, λέει και δεν βρίσκω συνομήλικούς μου να κάτσω, να πω μια κουβέντα, ξέρω όμως ότι είναι στα σπίτια τους, δεν βγαίνουν πλέον στην αγορά. Δεν υπάρχει ένα καφενείο για μας τους ηλικιωμένους, να μπορούμε να καθίσουμε, να βρούμε ανθρώπους της ηλικία μας βρε αδερφέ, να θυμηθούμε λίγο τα παλιά, να πούμε μια κουβέντα. Η Αγορά ακρίβυνε πλέον, δεν είναι για όλους, ειδικά για μας τους απόμαχους της ζωής, καταλαβαίνουμε ότι τους πιάνουμε τον τόπο, ενοχλούνται με την παρουσία μας, αισθανόμαστε ότι είμαστε ανεπιθύμητοι και βάρος, έστω και αν έχουμε να πληρώσουμε το αντίτιμο του καφέ μας. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί από μας δεν βγαίνουν πλέον έξω, κλείνονται στα σπίτια τους.

Κυριακή μεσημέρι, cafe bonjour, πάλι με παρέα φίλων και συμμαθητών. Ο Δήμαρχος της πόλεως, διερχόμενος, μας έκανε την τιμή να σταματήσει για λίγο και να συνομιλήσει μαζί μας. Στην εύλογη ερώτηση μου πως είναι δυνατόν να μη βλέπει τα προβλήματα και να διοικεί την Πόλη με ελάχιστη παρουσία στην έδρα του, υποστήριξε ότι εκείνος δεν είναι ένας απλός Δήμαρχος παλαιάς κοπής, αλλλά ένας σύγχρονος Δήμαρχος - Manager που είναι υποχρεωμένος ως τέτοιος να βρίσκεται μόνιμα στην Αθήνα για να μπορεί να αναζητά πηγές και πόρους για την κατασκευή έργων στην Αράχοβα.

Δεν ζω στην Αράχοβα δυστυχώς, όμως ακούω, βλέπω, διαβάζω. Άραγε που είναι όλα αυτά τα λεφτά που ο Δήμαρχος ισχυρίζεται ότι φέρνει στην πόλη; Πού είναι όλα αυτά τα έργα; Και αν έγιναν και γίνονται κάποια, είναι αρκετά για το μέγεθος της Αράχοβας; Αν τα αντιπαραβάλουμε με άλλες αντίστοιχες πόλεις, αντέχουν στη σύγκριση;

Κυριακή μεσημέρι σπίτι μου. Κάνω μια ερώτηση στο γέρο πατέρα μου. Που είναι οι ηλικιωμένοι της Αράχοβας, γιατί δεν βγαίνουν στο καφενείο, μήπως έχουν πεθάνει; Μήπως δεν υπάρχουν πλέον αρκετοί;
Μου απάντησε τα ίδια που άκουσα από τους συνομηλίκους του το πρωί, αλλά ταυτόχρονα θυμωμένος έβγαλε μια κόλα χαρτί από την τσέπη του και μου την κόλλησε στο πρόσωπο, στην οποία ήταν γραμμένα πάνω από εβδομήντα πέντε (75) ονόματα Αραχοβιτών και σε ηλικία πάνω από ογδόντα (80) χρονών. Ήταν γραμμένοι μόνο γέροντες, χωρίς να αναφέρει τις συντρόφισσές τους. Λίγοι από αυτούς βγαίνουν πλέον στην Αγορά μου είπε, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή είτε εισπράττουν την απόρριψη είτε επειδή, το αντίτιμο του καφέ τους είναι σε αρνητική σχέση με τη σύνταξή τους.

Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν το Δημοτικό Συμβούλιο για τον Καλλικράτη. Πάλι με το Δήμαρχο στον περίβολο του Παλαιού Δημοτικού Σχολείου, τον ρώτησα γιατί πάει τόσο συχνά στη Βουλγαρία, μου απάντησε ότι πηγαίνοντας εκεί βγάζει το ψωμί του, εργαζόμενος ως στέλεχος ενός group εταιριών που δραστηριοποιούνται στη Βουλγαρία με αντικείμενο την εισαγωγή Ελληνικών και Βουλγάρικων επιχειρήσεων, στο εκεί χρηματιστήριο. Πάλι το Μανατζαριλίκι μου προέκυψε.

Λίγο αργότερα, στην αρχή του Συνεδρίασης του Δ.Σ., μια ηλικιωμένη Αραχοβίτισα, παρ’ όλο που το θέμα του Συμβουλίου ήταν το σχέδιο Καλλικράτης, με μια κραυγή απελπισίας ζητούσε από τους αρμόδιους, βοήθεια για το Νεκροταφείο της Πόλεως που βρωμάει. Την άκουσαν, κούνησαν τα κεφάλια τους καταφατικά και την... καληνύχτισαν λέγοντάς της ότι δεν ήταν το θέμα αυτό για τη συγκεκριμένη συνεδρίαση, έφυγε θυμωμένη. Ίσως κατάλαβε ότι εννοούσαν «Στην άλλη Ζωή».

Αμ, Αδέρφια συντοπίτες και μάλιστα εκπρόσωποί μας, πρέπει να ξέρετε ότι υψηλή θέση στον κατάλογο αξιών του πολιτισμού μιας Πόλεως, καταλαμβάνει η εικόνα του Νεκροταφείου της Πόλεως καθώς και η συμπεριφορά και η τιμή που επιφυλάσσει η Πόλη για τους απόμαχους της ζωής. Και αυτό είναι αξίωμα γιατί ο Γεροντόβραχος είναι θλιβερό προνόμιο όλων μας.

Αμ Αδέρφια, εκπρόσωποι και πολύ περισσότερο εσύ κ. Δήμαρχε πρέπει να γνωρίζετε ότι η θέση των Γερόντων είναι στην Αγορά και όχι στα σπίτια τους. Πρέπει να ξέρετε ότι, ειδικά τους Αραχοβίτες Πατεράδες μας δεν πρέπει να τους παροπλίσουμε σε ένα άχρωμο και αθέατο κληροδότημα της εκκλησίας, γεμάτο στερήσεις και απαγορεύσεις, γιατί δεν είχαν μάθει έτσι, αλλά να τους αποδώσουμε καφενείο και μάλιστα στο χώρο που πρέπει, δηλαδή στο κέντρο της Πόλεως, όπως ήταν πάντα.

Δήμαρχε τούτο το έργο μάλλον σου ξέφυγε και σου ξέφυγε, ίσως επειδή δεν είναι μεγαλόπνοο, ίσως επειδή δεν χρειάζεται πολλά λεφτά αλλά καρδιά, ίσως γιατί ΔΕΝ είσαι στο χωριό σου για να διαπιστώσεις ότι είναι αναγκαίο. Οι γέροντες ξέρεις, δεν μιλούν πολύ, μιλάνε μόνο άμα τους ρωτήσεις ή άμα τολμήσεις να τους κοιτάξεις στα μάτια. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι στην έδρα σου και να ταυτιστείς μαζί τους, γιατί όπως είπε και ο «Παπόρας» στο συμβούλιο αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει business plan ούτε και Manager.

Και όλα αυτά θα πρέπει να τους αποδοθούν ακόμα και τώρα, δεν είναι αργά, γιατί ο τόπος είναι δικός τους ακόμα και από αυτούς θα τον κληρονομήσουμε. Έχουν ακόμα το περιθώριο και τη νόηση να μας αποπέμψουν και να μας κάνουν... Απόπαιδα!!!.

ΥΣ. Ξέχασα να πω, ότι έρχεται η αράδα μας. Οι πατεράδες μας είναι μόνο οι φραχτάδες, πριν αποκτήσουμε τα... πρωτεία.

Αράχοβα 30 Μάη 2010