Περί ηθικής δημοτικών πολιτικών ταγών!

Είμαι ένας από αυτούς που πρότεινα, στήριξα και στηρίζω το Γιάννη Πατσαντάρα από την πρώτη στιγμή της υποψηφιότητάς του για τη διεκδίκηση του αξιώματος του Δημάρχου στο Νέο Δήμο.

Απ’ την αρχή αυτού του αγώνα, ένας ξάδερφός μου παλιά «καραβάνα» της τοπικής αυτοδιοίκησης, από τον οποίο έπαιρνα συμβουλές για τα δημοτικά δρώμενα της Αράχοβας, μου εφιστούσε την προσοχή, όταν του έλεγα για το εγχείρημα του ανεξάρτητου συνδυασμού που ετοιμάζαμε, λέγοντάς μου, ότι καλή μεν είναι η προσπάθεια, αλλά τα κόμματα θα μας εμπόδιζαν να συγκροτήσουμε ψηφοδέλτιο γιατί τα συμφέροντα των κομμάτων που διακυβεύονται είναι πολλά κι εμείς είμαστε ανίσχυροι απέναντί τους.

Κατά την άποψή του σίγουρα δεν θα καταφέρναμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος.
Το έργο, έλεγε, το είχε ξαναδεί και στο παρελθόν με παταγώδη αποτυχία για το όποιο ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο.
Μετά από δικές του συμβουλές αποταθήκαμε στους επίσημους εκπροσώπους των κομμάτων στην Αράχοβα, για να μας προτείνουν συμβούλους.
Τελικά είχε δίκιο.
ΦΑΓΑΜΕ ΠΟΡΤΑ.

Όλοι εμείς που ξεκινήσαμε αυτή την Πρωτοβουλία, άλλοι, περισσότερο και άλλοι, λιγότερο, αλλά περισσότερο απ’ όλους ο αρχηγός του συνδυασμού Γιάννης Πατσαντάρας, «φτύσαμε αίμα» για να καταφέρουμε να πείσουμε τους Δημότες του Νέου Δήμου ότι πραγματικά είμαστε μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία και να συμπληρώσουμε το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού με σωστούς/ες έντιμους/μες και αξιόλογους/ες συμπολίτες/σσες μας.

Κατηγορηθήκαμε, λοιδορηθήκαμε, δεχτήκαμε άπειρα ειρωνικά σχόλια, από διάφορα σκοτεινά κέντρα.
Φάγαμε λάσπη αλλά και κακόβουλους προσδιορισμούς. Μας απεύθυναν ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς και ειρωνικά «κοσμητικά επίθετα».

Όμως σήμερα είμαστε πανέτοιμοι να διεκδικήσουμε την ψήφο των Πολιτών του Νέου Δήμου και να κάνουμε τον συνδυασμό μας «Ανεξάρτητη Ενωτική Πρωτοβουλία» κυρίαρχη δύναμη των Πολιτών στην Περιοχή μας, τάσσοντας τον στις υπηρεσίες του απλού Πολίτη και του τόπου μας.

Έχουμε όραμα, πρόγραμμα και φιλοδοξίες για το Δήμο μας.

Μα πάνω απ’ όλα, έχουμε πολιτική ηθική για να διεξαγάγουμε αυτόν τον αγώνα, αλλά κυρίως να αντέξουμε τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επιχειρείτε, όπως και τις κακόβουλες επιθέσεις, επωνύμων και ανωνύμων, που στρέφονται εναντίων μας.

Η μεγάλη Ελληνίδα...

...Δασκάλα Ζακλίν ντε Ρομιγί, Γράφει:
«Στην πολιτική δεν αρκεί η διαφάνεια χωρίς την αρωγή μιας σθεναρής ηθικής. Μίας ακέραιης εντιμότητας που θα καθοδηγεί τις πολιτικές επιλογές. Κι όταν αυτές οι δύο εκλείψουν, οι συμβουλές αυτών των πολιτικών ανδρών (που τους αποκαλούν δημαγωγούς) χάνουν κάθε αξία, κάθε διάνοια, κάθε ένδειξη προνοητικότητας. Γιατί θέτουν τις υπηρεσίες τους στα καπρίτσια του λαού».

Αυτές οι σκέψεις της αιωνόβιας Δασκάλας με οδήγησαν σε δικές μου σκέψεις για την εντιμότητα και την ηθική των δημοσίων ταγών.

Σε σκέψεις που είχαν ως κατάληξη τα πιο κάτω συμπεράσματα για την εντιμότητα και την ηθική των υποψηφίων Δημάρχων και συμβούλων. Οι οποίοι πρέπει:

• Να επιλέγουν ικανούς συνεργάτες και όχι ψηφοσυλλέκτες.
• Να ΜΗΝ έχουν ανάγκη από στημένα και προβοκατόρικα δημοσιεύματα η από αμφιλεγόμενες συντακτικές ομάδες στα διάφορα ιστολόγια.
• Να είναι έντιμοι και ειλικρινείς στα λόγια τους.
• Να μην εμφανίζουν το άσπρο για μαύρο.
• Να μην μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε άλλους και να μην δίνουν υποσχέσεις ψεύτικες και χωρίς αντίκρισμα.
• Να μην κατασκευάζουν ή να αναθέτουν την κατασκευή λεκτικών πονημάτων, με σκοπό να πλήξουν τον αντίπαλο, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα τις πραγματικές τους σκέψεις , ή αρνούμενοι να υπερασπιστούν με επιχειρήματα τις ιδέες τους.
• Να είναι έντιμοι και ευθύς με τους ανθρώπους, και να μην καταργούν φιλίες ανάλογα με τις πολιτικές επιδιώξεις και τα πολιτικά ωφελήματα(αυτήν την παράγραφο την απευθύνω προσωπικά σε συγκεκριμένους ανθρώπους που με απογοήτευσαν) .
• Να μην τάζουν προεκλογικά ρουσφέτια, έχοντας επίγνωση ότι μια ρουσφετολογική θέση, αφαιρείτε από κάποιον πιο άξιο και πιο κατάλληλο γι’ αυτή τη θέση.
• Να ακούνε αυτά που οι πολίτες έχουν να τους πουν, δεχόμενοι ταυτόχρονα την κριτική και να είναι πρόθυμοι να κάνουν διάλογο.
• Να συνεργάζονται και αναθέτουν προς διεκπεραίωση έργω, ικανούς ανθρώπους και όχι οπαδούς των κομμάτων.
• Η αναγνωρισημότητα να προκύπτει από τις πράξεις και το χαρακτήρα των υποψηφίων και όχι από την παρουσία τους στους γάμους , τα βαφτίσια και τις κηδείες.
• Να επιλέγουν έντιμους συνεργάτες.
• Να μπορούν να λένε δημόσια όλα αυτά που λένε ιδιωτικά, βάζοντας την αλήθεια και το δίκαιο πάνω από το κομματικό συμφέρον.
• Να μην εκβιάζουν ανθρώπινες συνειδήσεις για να πετύχουν τους στόχους τους.
• Να λένε την αλήθεια σε όλους, όσο δύσκολη και αν είναι, χωρίς να κρύβονται πίσω από τις όποιες κατασκευασμένες μαριονέτες.
• Να καταρτίζουν θεσμικούς κανόνες διασφάλισης της διαφάνειας, χωρίς να καταγγέλλουν χωρίς στοιχεία, τον οποιοδήποτε. Τα στοιχεία αυτά οφείλουν, ΑΝ τα έχουν, να τα προσκομίζουν στον εισαγγελέα και όχι στον ……ανεμιστήρα, με μορφή λάσπης.
• Να διαλέγουν τα χαρακώματα της διεκδίκησης, τις σαφείς θέσεις και τις προτάσεις, για να γίνονται χρήσιμοι στην κοινωνία. Να επιλέγουν να ματώνουν για τα πιστεύω τους και όχι να κρύβονται φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.
• Να είναι ικανοί για διάλογο, έχοντας μάθει να σκέφτονται, να κρίνουν, να είναι ακριβολογεί και να ζυγίζουν τις λέξεις τους, να ανταλλάσσουν ιδέες και να ακούν τις απόψεις των άλλων.

Επειδή είμαι ένας από αυτούς που λοιδορήθηκα, σχολιάστηκα αρνητικά, αλλά και δακτυλοδείχτηκα από κάποιους υπέρμαχους του... «σοσιαλισμού», σας μεταφέρω ένα προφητικό απόσπασμα ενός μεγάλου Ευρωπαίου ηγέτη της περασμένης γενιάς, το οποίο παραμένει σε επικαιρότητα ακόμα και μετά από τριάντα χρόνια!.

Η καπηλεία του κράτους από τα κόμματα!!!

Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (συνέντευξη στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», 28.07.1981)

«...Τα σημερινά κόμματα είναι πάνω απ’ όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων, τα χαρακτηρίζει ελλιπής και αλλοιωμένη γνώση της ζωής και των προβλημάτων της κοινωνίας και του κόσμου, διαθέτουν λιγοστές ιδέες, λειψά ή ασαφή ιδανικά και προγράμματα και στερούνται παντελώς αισθημάτων και κοινωνικο-πολιτικού πάθους. Διαχειρίζονται συμφέροντα, ποικίλα, αντιφατικά, αμφίβολα κάποτε, πάντως χωρίς την παραμικρή σχέση με τις απαιτήσεις και τις αναδυόμενες ανάγκες των ανθρώπων, ή, πάλι, τις διαστρεβλώνουν χωρίς να επιδιώκεται το κοινό καλό. Η ίδια η οργανωτική δομή τους προσαρμόστηκε σ’ αυτό το μοντέλο, και δεν είναι πια οργανωτές του λαού, σχηματισμοί που προωθούν την πολιτικο-κοινωνική ωριμότητα και πρωτοβουλία: είναι μάλλον ομοσπονδίες ρευμάτων, που αποπνέουν καμαρίλα, καθένα με αρχηγό, υπαρχηγό κ.λπ. [...]
Τα κόμματα έχουν καταλάβει το κράτος και τους θεσμούς του, ξεκινώντας από την κυβέρνηση. Έχουν καταλάβει τους ΟΤΑ, τους οργανισμούς προνοίας, το πανεπιστήμιο, τη ραδιοτηλεόραση, κάποιες μεγάλες εφημερίδες [...]. Τέλος πάντων, όλα έχουν πια διαμοιρασθεί, ή θα ήθελαν να τα διαμοιράσουν. Η κατάσταση είναι δραματική. Οτιδήποτε καλούνται να διαχειριστούν ή να διεκπεραιώσουν οι ποικίλοι θεσμοί και οι σημερινοί διοικητές τους αντιμετωπίζεται κυρίως σε συνάρτηση με τα συμφέροντα του κόμματος ή του ρεύματος ή της φατρίας η οποία διεκδικεί το αξίωμα».

Έρρωσθε
Στέργιος Μπακολουκάς