αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Μαγική βραδιά

Του Ελεύθερου Πολίτη

Την περασμένη τρίτη βρέθηκα στο Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού (Ηρώδειο). Εκείνο το βράδυ η μαγεία της μουσικής και η θεϊκή φωνή του τυφλού τροβαδούρου Αντρέα Μποτσέλλι, μας ταξίδεψε σε χώρους ανείπωτους. Μας μετέφερε, με την επιβλητική του φωνή, αλλά και με τα μάτια της ψυχής του, την αισιοδοξία για τη Ζωή.
Μας υπενθύμισε, με τη μουσική που πλήρωνε τον αρχαίο χώρο, ότι η ζωή είναι προσφορά αλλά και απόλαυση, η ζωή είναι ευφροσύνη αλλά και ευλογία.
Μας προέτρεψε, με την φευγαλέα αποκάλυψη του ασπραδιού των τυφλών του ματιών, να ρουφάμε τη ζωή, να τη χαιρόμαστε, να την απολαμβάνουμε. Να τρυγάμε τις χαρές της ημέρας γιατί δεν θα τις ξαναβρούμε.
Μας βεβαίωσε με το τραγούδι του, ότι η ζωή δεν είναι αναβλητή, ούτε αναστρέψιμη. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε άδικα και ανόητα τις μέρες μας. Την κάθε μέρα να την καρπωνόμαστε και να μην την αφήνουμε να περνάει γιατί έτσι την χάνουμε και δεν θα ξανάρθει.
Μας έφερε στο νου το ποίημα «Κεριά» του ερωτικού Καβάφη.

Ο ύμνος που ακολουθεί είναι αφιερωμένος, σε όλους εσάς τους αναγνώστες του blog και φυσικά στον... πρωτόγερο Ντελάλη, που μας κρατάει σε ισορροπία.


Ελεύθερος Πολίτης

2 σχόλια:

ονομα είπε...

Φίλε Ελεύθερε Πολίτη,

Σ'ευχαριστώ για την πολύ ωραία δημοσίευση αλλά και για τον ιδιαίτερα τιμητικό τίτλο που μου αποδίδεις.

Φιλικά
Ντελάλης

Ανώνυμος είπε...

Κεριά
Κ.Π.Καβάφης
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Top