Συμπληρώνονται σήμερα 31 χρόνια (8/2/1980) απο τότε που "έβαλε ο Θεός σημάδι" και έφυγε απο κοντά μας ο Νίκος Ξυλούρης, που σημάδεψε μια γενιά με τη φωνή του.
Το 1971 που ξεκίνησε τις εμφανίσεις με το Γιάννη Μαρκόπουλο στη μπουάτ "Λήδρα" η φωνή του έγινε σύμβολο της αντίστασης ενάντια στη χούντα.
Το καλοκαίρι του 1973 τραγούδησε στο θεατρικό έργο "Το μεγάλο μας τσίρκο" που οι παραστάσεις του ήταν στην ουσία οι μαζικότερες – μέχρι το Πολυτεχνείο – πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Από την μπαλάντα του κυρ Μέντιου του Κώστα Βάρναλη, ένα από τα ποιήματα που τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, αφιερώνονται οι παρακάτω στίχοι σε όλους τους... κυρ-Μέντιους της ελληνικής κοινωνίας, που κουβαλούν τα βάρη, ούτε κι οι ίδιοι ξέρουν τίνος... Κι αν ξυπνήσουν μονομιάς...
Το 1971 που ξεκίνησε τις εμφανίσεις με το Γιάννη Μαρκόπουλο στη μπουάτ "Λήδρα" η φωνή του έγινε σύμβολο της αντίστασης ενάντια στη χούντα.
Το καλοκαίρι του 1973 τραγούδησε στο θεατρικό έργο "Το μεγάλο μας τσίρκο" που οι παραστάσεις του ήταν στην ουσία οι μαζικότερες – μέχρι το Πολυτεχνείο – πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Από την μπαλάντα του κυρ Μέντιου του Κώστα Βάρναλη, ένα από τα ποιήματα που τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, αφιερώνονται οι παρακάτω στίχοι σε όλους τους... κυρ-Μέντιους της ελληνικής κοινωνίας, που κουβαλούν τα βάρη, ούτε κι οι ίδιοι ξέρουν τίνος... Κι αν ξυπνήσουν μονομιάς...
Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!
Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!
Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
9 σχόλια:
ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΦΟΒΟΥΜΕΝΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΣΤΙΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΖΗΜΙΑ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ. ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΝΗ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΛΥΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΞΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΛΑΟΥΤΟ.
ΜΠΑΒΟ ΡΕ ΝΤΕΛΑΛΗ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ Ν.ΞΥΛΟΥΡΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.....ΘΑΡΘΕΙ ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΝΤΟΥΝΙΑΣ.
Πρόσφατα ανακάλυψα ένα από τα σπάνια τραγούδια του Ν. Ξυλούρη, που το θεωρώ πολύ επίκαιρο μιάs και μετά την ιστορική απόφαση τηs ελληνικήs πολιτείαs,έγινε στον ευρύτερο κόσμο γνωστόs ο αγώναs των κατοίκων του Διστόμου αλλά και των υπόλοιπων Μαρτυρικών πόλεων
ΥΓ.Δεν γνωρίζω τον στιχουργό, φίλε Ανταρσία, αν τον ξέρειs,θα χαρώ να μάθω ποιοs έγραψε τουs παρακάτω μοναδικούs στίχουs!
«Τούτοι δω εφέρανε τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος.
Και το λιγνό κορίτσι έπεσε με την σημαία του
και το αγόρι κύλησε χαμογελώντας λαβωμένο
λαβωμένο στο πλευρό της
λαβωμένο στο πλευρό της.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Εκείνου που 'δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία.
Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα
Δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Τούτοι δω εφέρανε τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Εκείνου που 'δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία.
Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Δεν τους θέλω για πρεσβευτές, ουτε ήσυχους μέσα στα σπίτια τους
Θέλω να τους δω να δικάζονται
Σε τούτη την πλατεία, σε τούτο δω το μέρος
Σε τούτη την πλατεία, σε τούτο δω το μέρος.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.
ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΩΣ ΕΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ».
O ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
Τάμαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
που ο κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα;
και πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;
Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,
κι ουδ' όλπιζα, ουδ' ανίμενα τ' αφτιά μου σ'ό,τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ' αρνηθώ; Kι α' θέλω, δε μ' αφήνει
τούτ' η καρδιά που εσύ'βαλες σ' τσ' αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ' άνθη,
μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέω τώρα,
και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν, κ' ήσβησέ μου.
Όπου κι αν πάω, κι αν βρεθώ, και ότι καιρόν κι αν ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδένα ν' αντρανίσω.
Ζωγραφιστή σ' όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,
και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δεν σ' εζωγράφισα, ήβγαλα απ' την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.
Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του "Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.
Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.
Eγώ'μαι νιά και κοπελιά, και πάλι δε φοβούμαι,
και για θανάτους εκατό τον πόθο δεν αρνούμαι
Στίχοι: Βιτσέντζος Κορνάρος
Μουσική: Παραδοσιακό
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Φίλη anentaxtidistomitissa
είναι των παρακάτω:
Στίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Για ότι χρειάζεσαι θα μπαίνεις στο stixoi info και θα τα βρίσκεις όλα απο εκεί.
Μφχ
ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ
ΜΠΡΑΒΟ anentaxtidistomitissa
ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
ΜΠΡΑΒΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΙΣΤΕ ΑΣΤΕΡΙΑ.-
Βλέποντας και το παραπάνω βίντεο καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε για ΤΑ ΑΘΩΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ. Τελικά πόσα χρόνια μας γύρισαν πίσω σαν χώρα μερικοί ανεγγέφαλοι καραβανάδες μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ, ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ....
Τελικά κάθε ένα τραγούδι και ένα μνημόσυνο!.-
Σε ευχαριστώ πολύ Ανταρσία για την ηλεκτρονική διευθυνση, πάντα θα πρέπει να μαθαίνουμε και ποιόs είναι ο δημιουργόs των στοίχων που μαs εκφράζουν.
Μπράβο και στον φίλο ΜΕΛΙΓΑΛΑ για τον ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ που μαs έγραψε, αλλά κυρίωs στον ΝΤΕΛΑΛΗ που με το θέμα αυτό μαs θύμισε ποιοτικά ακούσματα που έχουν συνδεθεί με την ιστορία μαs.
ΥΓ. προs giannisdistomo:«ΘΑ ΡΘΕΙ ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΝΤΟΥΝΙΑΣ»!
Δημοσίευση σχολίου