Η Γενιά του Πολυτεχνείου!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Εγώ και η γυναίκα μου ήμασταν δυο αφανείς αγωνιστές εκείνης της περιόδου(εκεί γνωριστήκαμε). Ύστερα παλέψαμε σκληρά, στον ιδιωτικό τομέα και οι δυό μας, για να μεγαλώσουμε και σπουδάσουμε τα παιδιά μας.

Ποτέ στη ζωή μου δεν ζήτησα τίποτα από κανέναν πολιτικό ή εκπρόσωπο της πολιτικής εξουσίας(από πεποίθηση). Δεν εντάχτηκα ποτέ στις συντεχνίες του πελατειακού κομματικού φάσματος ούτε απαίτησα ποτέ από το υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό κράτος να με θεωρήσει μέλος των υποστυλωμάτων της κομματοκρατίας του.

Άλλοι το έκαναν και εξαργύρωσαν αυτές τους τις υπηρεσίες . Για παράδειγμα ο μέγας... «σοσιαλιστής» Στέφανος Τζουμάκας, που ήταν πρόεδρος της ΕΦΕΕ στην εποχή μου, έκτοτε δεν «κόλλησε» ούτε ένα ένσημο. Πουλάει όμως σοσιαλισμό και μάλιστα ορθόδοξο σε κάθε ευκαιρία. Με αυτόν πορεύετε κι ευημερεί μέχρι σήμερα αυτός και μερικοί άλλοι σαν και αυτόν. Ο τεράστιος Τζοχατζόπουλος ήταν ο πτωχότερος των πολιτικών και έγινε ο πλουσιότερος των νεόπλουτων. Ο Πολύς Κώστας (Κωστάκης επί το οικειότερον) Καραμανλής (ήταν κι αυτός μαζί με τον ξάδερφό του Λιάπη κατά δήλωσή τους!... αγωνιστές της εξέγερσης), συσσώρευσε λίπος και χρέος αντίστοιχα στο σαρκίο του και στο ταλαίπωρο σώμα της χώρας, τα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής του. Η γνωστή Δαμανάκη!!! κρώζει ακόμα «εδώ πολυτεχνείο»! και συνεχίζει να σιτίζεται από το πρυτανείο του Δήμου.

Πορευτήκαμε στη ζωή, εγώ και άλλοι, χωρίς να τους έχουμε ανάγκη.

Σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι κατηγορούν εμένα και τη γενιά μου ως συνυπεύθυνους για τα χάλια της χώρας. Έ’ λοιπόν ΔΕΝ είμαι υπεύθυνος ούτε εγώ, ούτε χιλιάδες ακόμα σαν και μένα. Και δεν είμαι γιατί εδώ και τριάντα χρόνια, τελευταία και από τα blogs (οι φίλοι μου αυτό το ξέρουν πολύ καλά), ουρλιάζω (και δεν είμαι ο μόνος από τη γενιά μου, είμαστε πάρα πολλοί):

• Ότι δεν πάμε καλά.
• Ότι δανειζόμαστε χωρίς μέτρο.
• Ότι μέσα στη δίνη της ατομικής μας προσπάθειας για βιοπορισμό, δεν αντιληφθήκαμε ότι οι πολιτικοί στους οποίους είχαμε εκχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας, υποθήκευαν το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας, χωρίς να μας δίνουν λογαριασμό και χωρίς να φείδονται εξόδων.
• Ότι αυτή η ξέφρενη κρατική σπατάλη, ήταν αυτή που συντήρησε το καθεστώς της Ελλαδικής πελατειακής κομματοκρατίας, όπως αυτή κτίστηκε από τον Όθωνα μέχρι σήμερα. Δανειζόταν χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ και τα έριχνε στον «πίθο των Δαναΐδων» της κομματικής ιδιοτέλειας.
• Ότι ό,τι συνέβη ήταν απότοκο μιας δράκας διακοσίων πενήντα οικογενειών, πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίες απομύζησαν τον πλούτο αυτής της χώρας.

Πάντα έλεγα ότι οι κατ’ αυτ’ ευφημισμόν «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις αυτής της χώρας, βλόγαγαν τον άκρατο Κευνσιανισμό από την ανάποδη (John Keynes-Οικονομολόγος, Μαθηματικός του Μεσοπολέμου και λίγο μετά) μετατρέποντάς τον σε Ελληνικής φρανκενσταϊνικής κατασκευής... σοσιαλισμό!

Για να κάνουν τη δουλειά τους, μετέτρεπαν δια...

...ανατάσεως της χειρός, τους απλούς δημοκράτες πολίτες σε φανατικούς «σοσιαλιστές» και στη συνέχεια τους «επιβράβευαν», απομακρύνοντας τους από την πραγματική παραγωγή, καθιστώντας τους έμμισθους και κατ’ ουσία ανεπάγγελτους υπάλληλους του συστήματος και του κράτους, διογκώνοντας ταυτόχρονα τον είδη υπερτροφικό δημόσιο τομέα και δημιουργώντας τεράστιες ανάγκες σε μετρητά, τα οποία εύρισκαν μόνο μέσα από εξωτερικό δανεισμό, γιατί ως γνωστόν οι αμοιβές του Δημοσίου τομέα ΔΕΝ παράγουν... πλούτο, ούτε ανάπτυξη. Στη συνέχεια αυτούς τους ίδιους ανθρώπους τους μετέτρεπαν σε χειροκροτητές και κλακαδόρους απολογητές τους.

Σήμερα κάποια νέα παιδιά, ίσως και παιδιά αυτών των ίδιων ανθρώπων, ζητούν εξηγήσεις από ολόκληρη τη γενιά μου χωρίς να εξαιρούν κανέναν.

Εν τω μεταξύ, όλοι αυτοί οι περιβόητοι Τζοχατζό! της αείμνηστης Μαλβίνας καθώς και οι Ρουσόπουλοι και οι νόμιμοι αλλά και ηθικοί Βουλγαράκιδες οι οποίοι προέρχονται και από τις δύο πλευρές του πολιτικού νομίσματος, οι οποίοι όμως εκ των πραγμάτων δεν ανήκουν σε καμία γενιά, παρά μόνο στους εαυτούς τους, ήταν ελεύθεροι να αλωνίζουν και να πλουτίζουν νόμιμα και... ηθικά. Βλέπεις είχαν παιδιά να θρέψουν και εγγόνια να αποκαταστήσουν!!!

Γιατί αυτοί ανήκουν στη συντεχνία του πολιτικού φάσματος που οι βασικοί συντελεστές του, για να μπορέσουν οι ίδιοι να πλουτίσουν, οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.

Ακόμα και σήμερα παζαρεύουν δανεικά υποδουλώνοντας τη χώρα στους εγγυητές των δανείων, ανίκανοι εξ ορισμού να εμπνεύσουν στον λαό κίνητρα και στόχους παραγωγικότητας, που θα γίνουν ζωτικά αναπληρώματα των διάφορων αναπτυξιακών υστερήσεων.

Με άλλα λόγια είναι παράλογο και αντιφατικό να καθυβρίζουμε συλλήβδην μια γενιά, που στην πλειοψηφία της δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ανδρώσει και να σπουδάσει τους σημερινούς τριαντάρηδες, καταλογίζοντάς της άνομο πλουτισμό και οικονομικές αρπαχτές που δεν έκαναν.

Στρέφοντας μια ματιά στα κόμματα που σήμερα μας διοικούν, διακρίνουμε την προσπάθειά τους να καμουφλάρουν το παρελθόν τους και στη συνέχεια να αποφύγουν την Ιστορική τους συντέλεια.

Βλέπουμε ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει οριστικά φθαρεί και ταυτόχρονα έχει καταντήσει ντροπιαστικά εκφαυλισμένο, γελοιωδώς ανίκανο και εγκληματικά ένοχο, έχοντας κατακτήσει επάξια το δικαίωμα της μελλοντικής λαϊκής διαπόμπευσης..

Προσπαθούν με κάθε μέσο και χρησιμοποιούν κάθε τερτίπι, για να περάσει ως «τετραφάρμακος» (Επίκουρος) για « πάσαν νόσον και πάσαν Μ...» η άποψη της συλλογικής ευθύνης, σύμφωνα με το σλόγκαν που λανσάρισε τελευταία, ο ευτραφής γκουρού της πολιτικής ανυπαρξίας, με κεντρικό νόημα «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Δεν έχω τη διάθεση να επωμιστώ την ευθύνη της πολιτικής τους κατάντιας και απ’ ότι γνωρίζω το ίδιο και πολλοί άλλοι από τη γενιά μου. Είμαι όμως πρόθυμος να «βάλω πλάτη» για την οικονομική αποκατάσταση της χώρας που θα προέλθει μέσα από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση για τον ορισμό ενός καταστατικού χάρτη (Νέου Συντάγματος), καταγωγικά ανυπότακτου στην κομματικά διεφθαρμένη μερίδα της Ελλαδικής κοινωνίας, για να γίνει καταλύτης σε ένα ελπιδοφόρο μελλοντικό κοινωνικό μετασχηματισμό.

Έχω σταματήσει να πηγαίνω στην επέτειο εδώ και είκοσι χρόνια.

Όμως όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν ποτέ δεν μετάνιωσα που συμμετείχα σ’ εκείνους τους αγώνες. Δεν παραλείπω επίσης να πηγαίνω συχνά και αφήνω ένα λουλούδι εκεί που τότε σκοτώθηκε ένα παιδί δέκα χρονών, που αν ήταν σήμερα ζωντανό πιθανώς να τα έβαζε κι εκείνο με τη γενιά μου.

Ήταν η πιο έντονη κι ενδιαφέρουσα περίοδος της ζωής μου.

Ήταν το ευγενικότερο προϊόν που έσωσε να δημιουργήσει η γενιά μου, γιατί από τότε και μετά ποτέ δεν έγινε κάτι περισσότερο αληθινό, περισσότερο εμπράγματο, περισσότερο ρεαλιστικό, περισσότερο ενάρετο και οδηγητικό και εύμορφο, από εκείνη την εξέγερση.

Εάν οι νέοι μας σήμερα δεν έχουν αυτήν την εικόνα, φταίμε εμείς οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους, που δεν τους διδάξαμε.

Εγώ ως γονιός θα φορτωθώ την ευθύνη, στο μέτρο που μου αναλογεί και θα ζητήσω συγνώμη!!!

Στέργιος Μ.