αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Καραγκιόζης και Οδυσσέας

Του Στέργιου Μπακολουκά

Επιτέλους μέσα στις μαύρες ειδήσεις των ημερών, να και ένα σωστό χαμπέρι. Μπορεί να μην προέρχεται από Ελληνική πρωτοβουλία, αλλά μας δικαιώνει απόλυτα. Οι «φίλοι» μας οι Μεμέτηδες κατάφεραν μετά από δικό τους αίτημα, να αποκαταστήσουν το όνομα της φυλής μας και να μας απαλλάξουν από τη ρετσινιά του Καραγκιόζη.

Ο αποχαρακτηρισμός του Καραγκιόζη ως πρόσωπο ταυτισμένο με τον Έλληνα είναι πια γεγονός.
Ο Καραγκιόζης ΔΕΝ είναι Έλληνας πλέον ΑΛΛΑ Τούρκος και μάλιστα με τη βούλα της απόφασης της UNESCO.

Αυτός ο περίεργος τύπος του πονηρού ανατολίτη, που πολλοί στο διάβα των αιώνων προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ταυτίσουν με τον Έλληνα, επεστράφη με αυτή την απόφαση σ’ αυτούς που τον αναγνωρίζουν ως δικό τους.
Πολλοί είδαν στο πρόσωπό του την ενσάρκωση του μέσου Έλληνα, δηλαδή του ανθρώπου της δουλειάς και του μόχθου, της καθημερινής βιοπάλης και της φτώχειας, ο οποίος παλεύει να τα βγάλει πέρα με την εξουσία που τον κυνηγάει καθώς και με τις δυσκολίες της Ζωής, χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό του.

Αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί πάντα ο Καραγκιόζης, σ’ όλα τα «έργα» που εμφανίστηκε, δεν ταυτίστηκε ποτέ με τους πιο πάνω χαρακτηρισμούς, αλλά ήταν πάντα τεμπέλης και ανεπρόκοπος, μοχθηρός και επίβουλος, αδιάφορος οικογενειάρχης και κακός σύζυγος. Ευθυνόφοβος και εμπαθής για τους φίλους του. Βρωμερός στο σώμα και πονηρός στο πνεύμα. Υποταγμένος ουσιαστικά στην εξουσία και με σκληρή έργω επιβολή των απωθημένων του σ’ αυτούς που ήταν του χεριού του (τους καταχέριζε δηλαδή-Χατζηαβάτης). Ανέραστος μετά-ευνούχος (απορώ πώς έκανε τα παιδιά του, αλλά δεν απορώ καθόλου για την πατρότητα, λόγω ομοιότητας) και σατιριστής του γυναικείου φύλλου, καθώς και ελεεινός μισογύνης.

Κάποιος θιασώτης του, Καραγκιοζοπαίχτης, που δεν είναι πια στη ζωή, είχε πει, ότι ο ήρωάς του: «Συμβολίζει τον Έλληνα που με την εξυπνάδα, την πονηριά και καπατσοσύνη του καταφέρνει να ξεπερνά κάθε δυσκολία. Είναι αγαθός στο βάθος, καλόκαρδος και αισιόδοξος παρόλα του τα βάσανα».
Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Γιατί ναι μεν αυτές οι ιδιότητες χαρακτηρίζουν τον Έλληνα, ουδέποτε όμως αυτές, πλην της πονηριάς η οποία μάλλον κουτοπονηριά ήταν, εμφανίζονται ως χαρακτηριστικά του Καραγκιόζη.

Οι απόψεις που εκφράζονται για τον Καραγκιόζη από τη θεατρολογία, την Ιστορία, τις κοινωνικές αναλύσεις καθώς και η μη αποδοχή του Καραγκιόζη ως εθνικού προσώπου, βρίσκουν την τελείωσή τους στη σημερινή αποδοχή του χαρακτηρισμού «καραγκιόζης» ως βρισιά για τον Έλληνα και μάλιστα από της βαρύτερες.
Ο σύγχρονος Έλληνας ταυτίζει τον καραγκιόζη με την πονηριά την λαμογιά και την μικροκομπίνα, αποτέλεσμα των οποίων είναι η πληρωμή του με ένα σύννεφο από καρπαζιές. Τον θέλει να περιφέρεται στις σκιές της ζωής, αρπάζοντας, τρώγοντας πίνοντας και χορταίνοντας, και εν συνεχεία κοιμώμενος, χωρίς ντροπή, τον ύπνο του... δικαίου.

Ο μέσος Έλληνας ποτέ στο σύνολό του, δεν ήταν έτσι. Σε όλη της την Ιστορία η Ελλάδα είχε βεβαίως «παράσιτα» που έμοιαζαν με τον καραγκιόζη, ποτέ όμως δεν ήταν αρκετά για να επηρεάσουν το σύνολο της φυλής. Άλλωστε αυτή ήταν και η εξαίρεση που επιβεβαίωνε πάντα τον κανόνα.

Οι Έλληνες στο σύνολό τους, έστω και ασυνείδητα, έχουν ως πρότυπο και μιμητή, τον τρισμέγιστο Ομηρικό ήρωα Οδυσσέα του οποίου η ζωή και τα βάσανα ταιριάζουν με τα βάσανα των Ελλήνων όλων των εποχών, όλων των αιώνων.
Με αυτόν τον μυθικό ήρωα λοιπόν πρέπει συνειδητά να ταυτιστούμε, γιατί ως Έλληνες, αυτόν έχουμε επιλέξει να τιμούμε ως πρόγονό μας.

Είναι αυτός που συμπυκνώνει, τη σοφία, το πάθος, τη θέληση, τη δύναμη και την αντίσταση της φυλής, υπερβαίνοντας πολλές φορές τα ανθρώπινα όρια και πετυχαίνοντας πράγματα μεγαλόπρεπα και καταλυτικά.
Οι συμβολισμοί που αυτός μεταφέρει, γίνονται ακατάλυτα αιώνιοι, γιατί η ανάσα τους διαχέεται στα κύτταρα του Έλληνα και τον μετουσιώνουν κάθε φορά σε έναν αυθύπαρκτο μικρό Οδυσσέα ο οποίος καλείται να τα βάλει με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, με Σειρήνες και Λωτοφάγους με Οικονομικές Καταστροφές και Απώλεια Συντρόφων. Έχοντας πάντα στο μυαλό του τον τελικό σκοπό που είναι σίγουρος ότι θα πετύχει. Έχοντας τις περισσότερες φορές ανώτερους αντιπάλους, που τους εκπροσωπεί η παρουσία του θυμωμένου Ποσειδώνα (Ιθάκη-Καβάφης).
Δεν παύει να είναι ο ίδιος που ανακαλύπτει έντρομος, ότι οι σύντροφοί του κατασπατάλησαν το χρόνο τους, τρώγοντας τα βόδια στο νησί του Ήλιου, αλλά ταυτόχρονα αν και θυμωμένος, βρίσκει λύση επιβίωσης, όπως πάντα, χωρίς όμως να παραλείψει να τιμωρήσει τους παραβάτες συντρόφους του (Σεφέρης).
Το πνεύμα και η ψυχή του, στέκουν πάντα αγέρωχα μπροστά στην όποια κακουχία του, για να τον λυτρώσουν στο τέλος από την αποχαύνωση του εναγκαλισμού των δεσμών της Καλυψούς και να τον επαναφέρουν στα θεία δώματα που ανήκει, για να είναι πάντα σύμβολο και αιώνιος οδηγός των απογόνων του.

Άραγε είναι τυχαία η έντεχνη αντικατάσταση, του Οδυσσέα με τον Καραγκιόζη;

Η Απάντησή μου είναι ένα τρανό ΟΧΙ.

Έγινε εσκεμμένα, κατόπιν υστερόβουλης απόφασης, όλων αυτών που επωφελούνται από αυτή την αλλαγή, χρησιμοποίησαν τον υποτακτικό υπηρέτη τους κερδώο Ερμή, άρχοντα της Οικονομικής λοβιτούρας και της αρπαχτής για να αποπροσανατολίσουν ένα ατίθασο και ανυπότακτο λαό. Ένα λαό που θεωρεί την Ελευθερία, ύψιστο αγαθό, μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό της ζωής του.

Η αγέρωχη περιφρόνηση που ο Έλληνας – Οδυσσέας επιφυλάσσει σε όλους αυτούς που ανά τους αιώνες τον επιβουλεύονται, φαίνεται μέσα από όλα τα τεχνάσματα που αυτός χρησιμοποίησε, έχοντας αποκτήσει αυτογνωσία και πείρα μέσα από τις μάχες και τη γνώση της ζωής, στο διάβα της Ιστορίας, γνωρίζοντας ότι η νίκη του δεν θα είναι εύκολη, αλλά υπαρκτή, αρκεί να διατηρήσει τις αντιστάσεις του (Δούρειος Ίππος, Μαραθώνας, Σαλαμίνα, Δερβενάκια, Εθνική Αντίσταση).

Είναι καιρός πλέον ο Έλληνας, να πετάξει τον καραγκιοζισμό που του επέβαλαν στα μούτρα των εσωτερικών βιαστών του και να ορίσει από την αρχή τις αρχές της Πολιτείας:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΙΣΟΝΟΜΙΑ – ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ.

12 σχόλια:

ονομα είπε...

Θαυμάσιο κείμενο, υπέροχες απόψεις!

Σ' ευχαριστώ φίλε...

Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο, που δεν αφορά τα λεγόμενά σου παρά μόνο κάτι που με ανησυχεί ιδιαίτερα. Σε ερώτηση δημοσιογράφων στον Πρωθυπουργό για τον Καραγκιόζη και την πολιτογράφησή του, εκείνος χαμογελώντας τους είπε: "Ας έχουν οι Τούρκοι τον δικό τους Καραγκιόζη και εμείς τον δικό μας".
Ελπίζω να μην πει μια μέρα: "Ας έχουν οι Τούρκοι το δικό τους Αιγαίο κι εμείς το δικό μας" ή "Ας έχουν οι Τούρκοι τη δική τους Θράκη κι εμείς τη δική μας".
Γιατί τότε θα ξαναγίνει πατριώτης μας ο Καραγκιόζης και δικαιωματικά κι εμείς θα καταλήξουμε Καραγκιόζηδες...

Ντελάλης

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο πρέπει να αναδημοσιευτεί όπου είναι δυνατό (μεγάλες εφημερίδες κ.λπ.) γιατί υπάρχουν πολλοί Έλληνες που εν αγνοία της αλήθειας έχουν καταστενοχωρηθεί που... χάσαμε τον Καραγκιόζη.

Μπράβο στο Στέργιο!

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο Στέργιο!

Σ.Ρ

Ανώνυμος είπε...

Στελάρα είσαι μάγκας εκφράζεις πολύ κόσμο με αυτά που έγραψες. ΜΠΡΑΒΟ

Γαβριάς είπε...

Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.
Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.

Απόσπασπα από "Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ" του Νίκου Δήμου


Μακάρι να αντικρίζαμε όλοι στον καθρέφτη μας (που ποτέ δε λέει ψέμματα) τον Οδυσσέα του Στέργιου Μπακολουκά. Όμως είναι έτσι;
Φίλε Στέργιο συμπάθα με. Δε σε γνωρίζω προσωπικά, όμως αυτά που λες λίγοι τα νιώθουνε σε βάθος.
Οι πιο πολλοί μεγαλοπιάνονται από αυτές τις ιδέες που αρπάζουν από κάποιους ευρύνοες σαν εσένα και... αυτό ήταν. Τελειώσαμε με το μυαλό, ξαναβάλτε στο off. Μην κουραστούμε κιόλας.
Φίλε Στέργιο εγώ νιώθω τον Οδυσσέα μέσα μου. Όμως μου συμπεριφέρονται όλοι σαν Καραγκιόζη. Με θέλουν να αλλάζω επαγγέλματα κάθε τρεις και λίγο και να ζω σε μόνιμη φτώχια. Να μην μπορώ να κάνω κιχ, δε συζητάω για να πλουτίσω. Τώρα κόψανε και τη σύνταξη της φαμελιάς μου και θα πρέπει να τσοντάρω. Αλλά από που; Τι να μηχανευτώ; Έχω μάθει 10 τέχνες κι ακόμα μαθαίνω. Κανένας δε με σέβεται, μόνο ο αυτοσεβασμος μου έμεινε και πίστεψέ με αξίζω το σεβασμό γιατί ότι έκανα το έκανα μόνος μου και με πολύ προσπάθεια.
Υποταγμένος στην εξουσία δεν είμαι, ποτέ ένας Γαβριάς δεν το κάνει. Όμως είμαι υποταγμένος στην οικονομική δυσκαμψία, στη δύναμη της (κατ'ευφημισμόν πλέον) λαϊκής εξουσίας, στη δύναμη των "δανειστών". Κι έτσι δε μπορώ να κάνω τίποτα.
Φίλε Στέργιο το μυαλό μου δουλεύει ακόμα κι όταν κοιμάμαι για να τα βγάλω πέρα, να δω μια καλύτερη μέρα. Όμως που και που λυγάω, το βρίσκω ανώφελο. Να φύγω για εξωτερικό; Που να αφήσω τους ανθρώπους τους δικούς μου; Δεν ήμουνα ποτέ τέτοιος που θα παράταγα τους δικούς μου την ώρα της κρίσης, όταν θα έπρεπε να είμαι παρών.

Αν και μάλλον είμαι καταδικασμένος από το παρελθόν, πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει σε μας που πιστεύουμε ότι μπορούμε να το αλλάξουμε. Σε ευχαριστώ για το άρθρο σου, μου δίνεις δύναμη κι ας μη με ξέρεις.

Φίλε Στέργιο δε σε κουράζω άλλο με τα δικά μου. Νιώθω βαθιά μέσα μου το κείμενο σου, και το νιώθω πραγματικά. Ελπίζω να είναι κι άλλοι σαν εμένα...

Γαβριάς

Άθλιος είπε...

Αγαπητέ Γαβριά,
Σε καταλαβαίνω. Δυστυχώς σε νιώθω σε αισθάνομαι πολύ καλά.
Ναι, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ο Καραγκιόζης. Όμως ξέρεις γιατί; Γιατί το δεχόμαστε χωρίς αντίδραση. Όπως σχεδόν όλοι δεχθήκαμε σαν μία εθνική ήττα την ...απώλεια του εθνικού μας Καραγκιόζη και μας πήρε απο κάτω. Μέχρι που ήρθε η θέση του Στέργιου. Ο Στέργιος δεν το δέχθηκε. Αντέδρασε! Είναι στη φύση του να αντιδρά και να έρχεται σε κόντρα. Ενώ εμείς τα δεχόμαστε όλα. Και στη συνέχεια λέμε τον πόνο μας (κάνουμε την αυτοψυχανάλυσή μας) μέσω του Ντελάλη. Παίζουμε στο ρυθμό τους, Γαβριά. Να παραιτηθούμε και να φύγουμε τώρα που δυσκολεύουν τα πράγματα. Δεν είναι αυτή η λύση. Εσυ σαν ένας Γαβριάς έπρεπε να το ξέρεις καλά πως η λύση είναι η αντίδραση/αντίσταση σαν πρώτο βήμα όπως κάνει ο Στέργιος και η επανάσταση (των καιρών προφανώς) σαν επόμενο. Όχι η αποδοχή πλέον.

Γαβριάς είπε...

Φίλε Άθλιε,
Έχεις απόλυτο δίκιο και είμαι μαζί σου. Είμαι μαζί σε κάθε μορφή αντίδρασης, έτοιμος να σας ακολουθήσω και να δώσω τον παλμό όποτε χρειαστεί.
Στο Ντελάλη δεν κάνω αυτοψυχανάλυση. Λέω δυο λόγια όπως τα σκέφτομαι και ψυχανεμίζομαι τις σκέψεις του κόσμου. Η ώρα φτάνει, ο κόσμος ξυπνάει, η τσίμπλα φεύγει σιγά-σιγά κι εμείς πρέπει να είμαστε σαν έτοιμοι από καιρό.
Μπροστάρης μας ο Στέργιος, εσύ, εγώ, όλοι.
Σε ευχαριστώ για την τιμή να μου απαντήσεις. Είναι τιμή για μένα η συζήτηση με έναν "άθλιο", άλλωστε πολλοί ούτε καν μας καταλαβαίνουν...

Γαβριάς

Στέργιος είπε...

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου»
Αυτά γράφει ο Καβάφης σε μια στροφή του στην «Ιθάκη».
Και η εξήγηση η δική μου είναι πως κανένας ΔΕΝ μπορεί να σε κάνει καραγκιόζη αν δεν τον κουβαλάς μέσα σου.
Γιατί όπως λέει κι ο Σολωμός, αν έχεις: «πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου…..» με ταυτόχρονη πνευματική συγκρότηση και διαύγεια νου, κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει.
Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, είναι τιμή μου που διαθέσατε το χρόνο σας για να διαβάσετε τις σκέψεις μου.

Ανώνυμος είπε...

ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΥ,ΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΗΓΕΝΕ.ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΣΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΚΛΕΙΣΤΑ.ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΠΕΙ.ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ,ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ,ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΒΑΛΕΙ.ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ.ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΔΥΣΣΕΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ.ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ.ΑΣ ΤΟΝ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΤΟΥΣ.ΣΤΕΡΓΙΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΩΤΗΣΑΝ.

σταθης γιαννελος είπε...

στεργιο το αρθρο σου μας απεδειξε οτι υπαρχει ποιοτητα στο χωριο.οσο υπαρχουν γαβριαδες,αθλιοι και οι υπολοιποι θα ελπιζω οτι ερχονται καλυτερες μερες

σταθης γιαννελος είπε...

στεργιο το αρθρο σου μας απεδειξε οτι υπαρχει ποιοτητα στο χωριο.οσο υπαρχουν γαβριαδες,αθλιοι και οι υπολοιποι θα ελπιζω οτι ερχονται καλυτερες μερες

Γιάννης ΛΟΥΚΑΣ είπε...

Αγαπητέ Ντελάλη,
Το άρθρο του Στέργιου είναι αξιόλογο (άξιο για λόγο και διάλογο) και αφορμή για προβληματισμό. Εμένα προσωπικά μου έφερε στη μνήμη και μιά σφοδρή κριτική που είχε ασκήσει πολλά χρόνια πριν ο εκδότης του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ (κορυφαίο περιοδικό του οποίου ήμουν φανατικός αναγνώστης) ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ εναντίον του Καραγκιόζη, στο ίδιο πνεύμα με το άρθρο του Στέργιου. Απ΄ ό,τι θυμάμαι όμως υπήρξε και ισχυρός αντίλογος και μάλιστα από σημαντικές προσωπικότητες.
Η αντιπαράθεση βέβαια Καραγκιόζη - Οδυσσέα ως εθνικών προτύπων είναι πρωτότυπη και άκρως εντυπωσιακή.
Επειδή και τα υπόλοιπα σχόλια ήταν ανάλογης ποιότητας, θα ήθελα να προσθέσω δύο-τρείς σκέψεις έτσι για έναν μικρό εμπλουτισμό του προβληματισμού.
Το Θέατρο Σκιών έχει πρωταγωνιστή τον Καραγκιόζη και δευτεραγωνιστές ένα πλήθος χαρακτήρων ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Μπάρμπα-Γιώργος, θείος του Καραγκιόζη, μεγαλόσωμος βλάχος (με την ανάλογη προφορά που ...κάτι μας θυμίζει), φοράει φουστανέλα (συνάδελφός μας), άνθρωπος δυνατός, άγριος, βίαιος αλλά ταυτόχρονα θαρραλέος, δίκαιος και με τετράγωνη χωριάτικη λογική. Δε διστάζει να δέρνει συχνά χωρίς να φοβάται το Βελιγκέκα (άνθρωπο του κατακτητή αγά) προστατεύοντας έτσι τον ανηψιό του Καραγκιόζη, που είναι δειλός και κουτοπόνηρος.
Θα έλεγα λοιπόν ότι ο Μπάρμπα-Γιώργος είναι ένας ντόμπρος, λεβέντης και ασυμβίβαστος Έλληνας-Ρουμελιώτης.
Επίσης πιστεύω ότι η παράσταση για το Μεγαλέξανδρο είναι από τις καλές στιγμές του Καραγκιόζη.
Με δυό λόγια υποστηρίζω ότι σαν τις μέλισσες πρέπει να ψάχνουμε για τη γύρη και τα καλά στοιχεία ΠΑΝΤΟΥ.
Αυτά και ευχαριστούμε το blog και το συγγραφέα για την ευκαιρία του προβληματισμού σχετικά με τα εθνικά πρότυπα.

Top