Αυτοεξεφτελισμός και ευρωπαϊκή σοβαρότητα

Με τη χθεσινοβραδινή της πολιτική απόφαση η ένωση των 15 κρατών του ευρώ άνοιξε το δρόμο για επιμήκυνση του ελληνικού χρέους για τουλάχιστον 6 χρόνια, μέχρι το 2021.

Η εξέλιξη αυτή μαρτυρά τη σοβαρότητα με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις και μπαίνουν οι υπογραφές, όχι σε ελληνικό επίπεδο, όπου έχουμε συνηθίσει πια από τα φαινόμενα επιπολαιότητας, αλλά σε επίπεδο δήθεν σοβαρό, ευρωπαϊκό.

Οχτώ μόλις μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου με την τρόικα -του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε.- οι σοβαροί αυτοί παράγοντες, που δήλωναν με επίταση ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε το χρέος της στη συμφωνημένη ώρα και με τις αλλαγές που επιβλήθηκαν, έκαναν στροφή 180 μοιρών.

Διαπίστωσαν και αυτοί εκείνο που φώναζαν και φωνάζουν όλοι οι εχέφρονες ανά την Ελλάδα και έξω απ' αυτήν, ότι δεν είναι δυνατόν να ξεπληρώσει ένα χρέος 125 δισ. σε δύο (2) χρόνια (2014-2015) μία χώρα, που τα προηγούμενα τρία χρόνια θα έχανε το ένα πέμπτο του εργασιακού της δυναμικού, το 50% της μικρομεσαίας επιχείρησης, το 20% των συνολικών καταθέσεων των τραπεζών, το 105% της ανάπτυξής της και το 30% της οικονομικής επιφάνειας των νοικοκυριών. Γιατί αυτή είναι μια αισιόδοξη εικόνα της Ελλάδας του 2013 με τους σημερινούς ρυθμούς εφαρμογής του Μνημονίου.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που υπέγραψε ένα τέτοιο Μνημόνιο, δεν εκπλήσσει. Εκεί που έφτασε τη χώρα...

...με την παιδαριώδη διαχείριση του οικονομικού εκτρώματος, που κληρονόμησε -εν γνώσει της- από την προηγούμενη ανεκδιήγητη κυβέρνηση, η παρούσα δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς.

Πρώτα απειλούσε με κάποιο πιστόλι τα κοράκια των κεφαλαίων και στη συνέχεια, αφού άφησε 6 πολύτιμους μήνες χωρίς να αντλήσει χαμηλότοκα κεφάλαια -που μπορούσε- και χωρίς να αγγίξει το κράτος-έκτρωμα, που συνδημιούργησε με τη Ν.Δ. επί 30 χρόνια, αυτοκτόνησε.

Για την ακρίβεια πυροβόλησε τον ελληνικό πληθυσμό. Γιατί οι κυβερνήσεις δεν αυτοκτονούν ποτέ. Το πολύ πολύ να καταψηφιστούν ή να την κοπανήσουν, όπως έκανε η προηγούμενη.

Αλλά, δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση το θέμα. Είναι οι θρυλούμενοι ως σοβαροί Ευρωπαίοι. Οι οποίοι έπρεπε να φτάσουν στο σημείο να δουν με τα ματάκια τους -διά των επιθεωρητών- αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να ξέρουν ως δανειστές και ως ελεγκτές εταίροι στην Ε.Ε., εδώ και 29 χρόνια!

Οτι δηλαδή η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην αμοιβαία κλοπή των πολιτών της, στην αμοιβαία εξαπάτηση των πολιτών της, στον ιδρυματισμό του ενός εβδόμου του εργαζόμενου πληθυσμού, στην υπεξαίρεση και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς της υπέρ εαυτών και ψηφοφόρων υπαλλήλων, στα αδήλωτα κέρδη και την αδήλωτη εργασία και στην κλοπή μεγάλου μέρους των κοινοτικών πόρων.

Αυτή ήταν και είναι η Ελλάδα: Ο κλέψας του κλέψαντος μέχρι το μεδούλι. Και δεν το ανακάλυψαν τώρα ούτε οι Ελληνες ούτε οι Ευρωπαίοι. Απλώς, στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων αντί να κάθεται η ωριμότητα και η σοβαρότητα, κάθεται από τη μία πλευρά η εμπάθεια και η κομπορρημοσύνη της μεγαλομανίας και από την άλλη η κακομοιριά του ραγιά.

Σε μια πραγματικά αχρείαστη συναλλαγή. Γιατί δεν χρειαζόταν να έρθει όπως τώρα καμία τρόικα για να μας υποχρεώσει να κάνουμε το ίδιο μας το κράτος χώρα υπηρεσιών και εργασίας και χώρα κοινωνίας αντί για εγωπαθές λησταρχείο.

Θα έπρεπε να το είχαμε κάνει μόνοι μας. Για μας. Γιατί δεν το χρωστάμε ούτε στη Μέρκελ ούτε στον Στρος-Καν. Το χρωστάγαμε στους εαυτούς μας. Τόσο τους εκτιμούσαμε.

Από το enet.gr