αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη αραχωβα διαμονη ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακος επιθεωρητης ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό ενεργειακο πιστοποιητικό αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα αραχωβα

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Τάσος Λειβαδίτης

Του Ελεύθερου Πολίτη

Ο Γιάννης Πατσαντάρας στο λόγο του στην Αντίκυρα ανέφερε το στοίχο του Ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «άξιζε που υπήρξαμε για να συναντηθούμε». Η αναφορά του σε αυτόν τον Ποιητή, με πήγε πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε που πίστεψα πώς η Επανάσταση κι ο Έρωτας έχουν το ίδιο δυνατό κόκκινο χρώμα.

Θυμάμαι ότι τους στοίχους του Λειβαδίτη:

«Ναι, αγαπημένη μου
Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,
ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…»,

τυύς ρουφούσα με πάθος και λαχτάρα.

Θέλω να κάνω μια μικρή αναφορά στον Ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, βάζοντας το χέρι στην καρδιά και ελπίζοντας ότι δεν θα το εκλάβετε ως ιεροσυλία.

Γεννήθηκε το 1922 και πέθανε το 1988. Η πρώτη του επαφή με το κοινό έγινε το 1946 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα» στο οποίο εύρισκαν χώρο έκφρασης οι διανοούμενοι της εποχής. Μετά τον εμφύλιο εκδόθηκε η ποιητική συλλογή η «Μάχη στην άκρη της νύχτας», το «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» και η συλλογή «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Το έργο του χωρίζετε σε τρείς περιόδους:
  1. Την Επαναστατική. Μέχρι το 1966 με το βιβλίο «οι τελευταίοι».
  2. Τη συμβολική αλληγορική. Μέχρι το 1983 με τη συλλογή «Ο τυφλός με το λύχνο».
  3. Την υπαρξιακή. Μέχρι τα «Χειρόγραφα του φθινοπώρου», που εκδόθηκαν το 1990 μετά το θάνατό του.
Στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί...

...
ο πόθος για ένα μέλλον που θα χωράει όλους τους ανθρώπους, κυριαρχεί η αναζήτηση της ομορφιάς της ζωής και η προσδοκία για την ευτυχία του κόσμου.

Ο Έρωτας και οι ύμνοι προς τη Γυναίκα καταλαμβάνουν σημαντική θέση στο έργο του. Είναι τόσο βαθιά ερωτικός που αυτός ο πόνος και η συντριβή που περικλείουν τα ερωτικά του ποιήματα, μόνο με την βαθειά μοναχική ποίηση του Κ. Καβάφη μπορούν να ταιριάξουν. Ταυτόχρονα όμως είναι ο ίδιος που βλέπει το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία. Ο στίχος που ακολουθεί βεβαιώνει αυτό ακριβώς το τελευταίο:

«Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε- ο κόσμος μας ανήκει. Το μέλλον είναι στην τσέπη μας σαν κλειδί του σπιτιού μας».

Απολαύστε διαβάζοντας αλλά και ακούγοντας λίγους στοίχους του Τάσου Λειβαδίτη από τη τραχιά και μαζί αγαπησιάρα φωνή του Παπάζογλου.



Ελεύθερος Πολίτης

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Του Τάσου Λειβαδίτη είναι και τα πιο κάτω γνωστά τραγούδια:
Δραπετσώνα:http://www.youtube.com/watch?v=6FE1ac_Wid8
Βρέχει στη φτωχογειτονιά: http://www.youtube.com/watch?v=S7WqHrhFpcg
Για να σε συναντήσω: http://www.youtube.com/watch?v=vo4EeNV_R4U
Δρόμοι που χάθηκα: http://www.youtube.com/watch?v=BGVHRk66SR8
Μάνα μου και Παναγιά: http://www.youtube.com/watch?v=wELBErLI_4w

Ανώνυμος είπε...

Ο ποιητής της πιο μεγάλης ουτοπίας κι ο ποιητής που δημιουργούσε ποίηση καμωμένη για πάντα...

Αγαπημένη μου…Ερωτικό Ποίημα [Τάσος Λειβαδίτης]

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
.................
Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

΄Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…
.................

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Θάθελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
.......................

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
…Μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα…

ΑΛΦΑ ΑΝΩΝΥΜΗ είπε...

Ανήκει και στους δικούς μου αγαπημένους "αισθησιακούς' ποιητές, μαζί με τον Μαλακάση.
Πρόχειρα στο μυαλό μου έρχεται αυτή τη στιγμή ένας στίχος του δε θυμάμαι από ποιό ποίημά του...
"Εκείνο που ποτέ δεν θα ειπωθεί"

Ε. Πολίτης είπε...

Αγαπητή «ΑΛΦΑ ΑΝΩΝΗΜΗ»: Η Φράση που αναφέρεις είναι ο τελευταίος στοίχος από το Ποίημα του Λειβαδίτη : ΕΚΕΙΝΟ . Δες το βίντεο αξίζει τον κόπο. Διαβάζει ο Δημήτρης Καταλειφός. http://www.youtube.com/watch?v=xjXGxUFG1hY

Ανώνυμος είπε...

Καλός ο Λειβαδίτης αλλά μήπως στην περίπτωση σας ταιριάζει περισσότερο ο Καρυωτάκης??????

Top