Αντίο φίλε...

Είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορείς να πεις πολλά... Μόνο να ακούς... Και να σκέφτεσαι...
Ένα πελώριο γιατί θα στοιχειώνει τη ζωή τριών ανθρώπων μέχρι να φύγουν κι αυτοί για να συναντήσουν το Σωκράτη.
Ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής σ'αυτό τον άνθρωπο που ούτε καν ήξερα, αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
Αντίο φίλε...

Ταξίδι μακρινό σαν αλεξανδρειανό
αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαψίνι
κι οι ρήτορες πολλοί το μαύρο το πουλί
και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί
η έυνοιά σου η τρελή εκείνη

Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου

Γελούσες μέχρι χθες τα μάτια σου γιορτές
καίκια στα νερά με τα πανιά φτερά σαν την ειρήνη
μα τώρα σκοτεινιά δεμένα τα πανιά
κι απ' το δεληχιονιά στενάζει η γειτονιά
και κλαίει η λησμονιά εκείνη

Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας