Διαμαρτυρία κατοίκων Δίστομου στη Γερμανική πρεσβεία

Μ’ ένα κερί στο χέρι, με δάκρυα στα μάτια και με μνήμες από το σφαγιασμό των δικών τους ανθρώπων από τους Γερμανούς, Διστομήτες που ζουν στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν χθες έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας.

Οι κάτοικοι του Διστόμου με τον τρόπο αυτό θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των 218 σφαγιασθέντων προγόνων τους και να διεκδικήσουν την δικαίωση τους από το γερμανικό κράτος, αλλά και για να υπενθυμίσουν στους Έλληνες πολιτικούς ότι έχουν ηθική υποχρέωση να διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Η συγκέντρωση έγινε με αφορμή την εκπνοή της προθεσμίας, σε περίπου μια εβδομάδα, για την υποβολή αιτήματος παράστασης του ελληνικού κράτους στη δίκη που θα διεξαχθεί στη Χάγη, ύστερα από έφεση που άσκησε το Γερμανικό κράτος, στην απόφαση που πήραν τα Ιταλικά δικαστήρια υπέρ των κατοίκων του Διστόμου και σύμφωνα με την οποία η Γερμανία θα πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των θυμάτων 25 εκατ. ευρώ, συν τους τόκους από το 1997.

Η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση ανήκει στον Γιάννη Κίνια, ο οποίος δημιούργησε πριν από περίπου ένα μήνα στο facebook...

...την ομάδα «Δίστομο - Διεκδίκηση Γερμανικών Αποζημιώσεων», και μέσω αυτής της ομάδας κάλεσε τους συμπατριώτες του να διαμαρτυρηθούν για τη στάση της Γερμανίας, αλλά και να απαιτήσουν από το ελληνικό κράτος να παραστεί στη δίκη της Χάγης.

Αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας, όπως εξήγησε ο κ. Κίνιας, στάθηκε τα όσα είπε στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση ότι δηλαδή, οι υπηρεσίες του υπουργείου εξετάζουν με προσοχή τη νομική βάση για την άσκηση δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θέμα των αποζημιώσεων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο.

Ο κ. Κίνιας τόνισε ακόμη ότι «οι νέοι από το Δίστομο που άναψαν απόψε ένα κερί έξω από την γερμανική πρεσβεία δεν το κάνουν για τα λεφτά της αποζημίωσης. Το κάνουν για την έμπρακτη αναγνώριση ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου που συντελέστηκαν στην κατοχική Ευρώπη. Για να υπάρξει μετά από 67 χρόνια δικαίωση των σφαγιασθέντων».

Η Μαρία Παπαϊωάννου που έζησε τα γεγονότα θυμάται πώς οι Γερμανοί σκότωσαν τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδελφό της λέγοντας: «αισθάνομαι ακόμα τον πόνο. Ήμουν τότε τεσσάρων χρόνων και απόψε νιώθω ταραγμένη και ψυχολογικά φορτισμένη. Αυτό που ζητάμε είναι μια δικαίωση».

Τόνισε ακόμη ότι «θέλω να πληρώσει η Γερμανία τα όσα έκανε στους δικούς μου. Μπροστά στα μάτια μου σκότωσαν τους γονείς μου και τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Ακόμη βλέπω την εικόνα μπροστά στα μάτια μου και μετά εμένα μαζί με τον άλλον αδελφό μου στους δρόμους του χωριού να φωνάζουμε και να ψάχνουμε ανάμεσα στα πτώματα τη γιαγιά μας, για να βρεθεί κάποιος να μας συμμαζέψει».

Ο Παναγιώτης Σφουντούρης κρατώντας αποκόμματα εφημερίδων με τη φωτογραφία τη δική του και της αδελφής του από τα γεγονότα της σφαγής, τόνισε ότι «αυτά τα παιδιά έμειναν ορφανά και ζητούν δικαίωση». Οι συγκεντρωμένοι υπέγραψαν το ψήφισμα το οποίο και θυροκόλλησαν στο κτίριο της γερμανικής πρεσβείας.

Στο ψήφισμα αναφέρεται ότι «είμαστε εδώ για να σας θυμίσουμε ότι «η θυσία του ανθρώπου» είναι η δική μας λαμπερή ιστορία και ότι «η σκληρότητα του ανθρώπου» είναι η μαύρη σελίδα στη δική σας ιστορία. Είμαστε εδώ για να σας υπενθυμίσουμε πως δεν μπορείτε να έχετε μόνο απαιτήσεις από τους Έλληνες. Έχετε και ανεκπλήρωτα χρέη. Μας χρωστάτε το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο, την Κάντανο, το Χορτιάτη και άλλα 45 μαρτυρικά χωριά».

Υπενθυμίζεται ότι η σφαγή στο Δίστομο έγινε στις 10 Ιουνίου του 1944 και υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με 218 νεκρούς, εκ των οποίων οι 53 ήταν παιδιά.

Από kathimerini.gr